“လူဂြစာရဲ ႔ အျမင္၊ မေက်နပ္လွ်င္ လာမဖတ္ပါနွင့္”

ဗယ္ဂိုဏ္းနဲ႔ ညာဂိုဏ္း
အမွန္တရားအတြက္ စိုင္းျပင္းသတဲ့
ျမဴကြယ္ တံတားေအာက္
ၾကားထဲက အမည္မဲ့ေတြသာ
လုံးပါးပါးေနတာ အေသအခ်ာပဲ

ရွံဳးနွိမ့္ၿပီးသား သုံ႔ပန္းကို
လက္နက္ခ်ခိုင္းသံ..
ထပ္မၾကားခံနိုင္ဘူး အေမ...


ေက်ာျပင္မွာ ၾကာပြတ္ရာ မက်န္ေပမယ့္
၀မ္းတစ္တြာနဲ႔ ၀မ္းဟာတဲ့အာရုဏ္ဦး
အမွန္အမွား ခြဲျခားသိတတ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔
သူ႔ဘာသာေတာင္ အေျခမဟန္ဘူး။

မ်က္လႊာမပင့္ရဲတာလည္း မေျပာနဲ႔
ပါးစပ္ အာေစးကပ္ေနတာလည္း မေျပာနဲ႔
အလင္းဆီမေလွ်ာက္ဖို႔
ေျခေထာက္ကို ရိုက္ခ်ိဳးထားတဲ့ သူေတြ ရိွသလို
အလင္းဆီ ေရာက္ဖို႔
ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္
ေခါင္းခံမယ့္ သူေတြလည္း မရိွဘူး။

ဘယ္မွာလဲ စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးပမ္းမွဳ?
ဘယ္မွာလဲ တိုးတက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမင္ကြင္း?

ဘယ္ေထာင့္က လွည့္ၾကည့္ၾကည့္...
အနာဂတ္အေသနဲ႔
ကိုယ့္ခႏၶာထက္ ပိုေလးတဲ့၀န္ျခင္းကို
ကေလးခမ်ာ ထမ္းထားရွာတယ္
မတန္တရာ ရွဴ ႔ခင္းပဲ ျမင္တယ္။


ဒီတစ္ခါဆိုရင္
အခ်ိန္အခါနဲ႔ အလုိက္...
ငါ့အျမင္ကို ဒီဂရီ လွည့္ေပးမွပဲ

တတ္နိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္
ေျပာရတာနဲ႔တင္
ရွက္မိေနတတ္ၿပီ အေမ...


သူ႔ကံၾကမၼာ နဲ႔သူ ဆိုၿပီး
ေရနစ္သူကို ၀ါးကူထိုး...
ၿပီးရင္ အပိုးက်ိဳးက်ိဳးေလးေျပာ
သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔
ကီးမကိုက္ေအာင္ ေတာက်တဲ့အျမင္
ငါရင္လည္း မိုက္လို႔ပဲ။


မိသားစုဆိုတာ ရွိၾကတာပဲ
ကိုယ့္မိသားစုကိုသာ ျပန္ငဲ့ၾကည့္တတ္မယ္ဆို
လူတိုင္း ေမတၱာမေခါင္းပါးတဲ့
အိမ္ေပါက္ေစ့ ဘုရားသခင္ ျဖစ္ၾကပါေစ။

ေအာင္ျမင္မွဳကို စြန္႔
ခုတစ္ဘ၀.. သူတပါးအက်ိဳးဖို႔ ဆိုရင္
အဲဒီသူ ဘုရားသခင္ထက္ ျမတ္ပါေစ။
ေထာင္ျမင္ ရာစြန္႔
ခုတစ္ဘ၀ လူအမ်ားအရွိခုိးခံသက္သက္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုရင္
အဲဒီလူ အ၀ီစိ က်ိဳးကပ္ေနမွာ စိုးတယ္။



တိုက္ဆိုင္မွဳ မရွိတဲ့အခါ
ကိုယ့္အေတြးကိုယ့္အထာနဲ႔ မၿငိွတဲ့အခါ
တြင္း၀မွာ လာမဆဲေရးပါနဲ႔

ငါလည္းပဲ အမွန္အမွား သိပ္ခြဲျခားမျမင္တတ္တဲ့
တြင္းေန လူ႔ဂြစာ တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။


အျဖစ္သင့္ဆုံးကို ရွာၾကည့္ရင္း
၀ဂၤဘာထဲမွာ ေျပာင္းျပန္ခလုတ္ထိေနတုန္း
ရုပ္တိမရွိတဲ့ အရိပ္ေယာင္ေတြ
ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ရင္...
အေမွာင္ထဲက တိုးလု ထြက္လာၾက
ေတြ႔ ၿပီ ဗ် ေတြ႔ ၿပီ...
အခ်စ္နဲ႔စစ္ ေနာက္ကြယ္က
မတရားတာမရွိ အမိန္႔ရနယ္ပယ္
ေျမဇာျမက္တို႔ ေအးေဆးစြာ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ရန္
မျဖစ္နိုင္ေသးဘူးတဲ့


တစ္ဘ၀စာ သက္ျပင္းအခ်ဆုံး ...
တစ္ကမာၻလုံးနဲ႔ယွဥ္ စံခ်ိန္ တင္ေလာက္တဲ့
အသက္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းကို ပိုင္ထားတယ္.....အေမ

မွဴးဒါရီ