ႏွလုံးသားရဲ႕ တံခါးေပါက္ေတြဆိုရင္
စကၠန္႔ပိုင္းစာေလာက္ျဖစ္ျဖစ္
ငါ့ မ်က္၀န္းထဲ စိုက္ၾကည့္ပါ…
မင္း ဘာေတြ ျမင္ရမယ္ ထင္လဲ?
တပိုင္းတစ ထိရွခဲ့တဲ့
ငါ့၀ိဥာဥ္ကိုလား?
ျပန္႔က်ဲ ရွဳပ္ပြေနမယ့္
မက္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ
အိပ္မက္ေဟာင္းမ်ားကိုလား?
ပန္းအိုးတစ္လုံးထဲက
ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေနဆဲ
ငါ့ ယုံၾကည္ခ်က္ကိုလား?
ဒဏ္ရာ ဗလပြနဲ႔
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒူးေထာက္ေပးခဲ့ရတဲ့
အေရာင္ျပယ္ ရိုးသားမွဳမ်ားကိုလား?
ဒါမွမဟုတ္…
ေနာက္တစ္ေခါက္ ေမွ်ာ္လင့္မိျပန္တဲ့
ငါ့ ရင္ခုန္သံအမွားေေတြကိုလား?
မင္း ျမင္ခ်င္တာကို သာ
ေရြးခ်ယ္ ျမင္ခြင့္ရွိေနသေရႊ႕…
ေရွ႕တလွမ္းတိုးဖို႔…
ေနာက္ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ရဲတဲ့ ငါ့ သတၱိ၊
အႏို္င္မရခင္…
အခါခါ က်ရွံဴးရဲတဲ့ ငါ့ အတၱ၊
ဘ၀တစ္ခုလုံး ေရစုန္ေမ်ာလည္း
မင္းနေဘး ရပ္တည္ခ်င္တဲ့ ငါ့ ဆႏၵ၊
မင္းဘာမွ ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
မ်က္၀န္းဆိုတာ
ႏွလုံးသားရဲ႕ တံခါးေပါက္ဆိုရင္ေတာင္…
ေမတၱာၾကားခံျဒပ္ထုေတြ မရွိပဲ…
လိုအပ္မွဳတို႔ သက္သက္အတြက္
ငါ့ရင္ထဲ ကို
မင္းေရာက္လာမယ့္တေန႔အတြက္
ရင္ေမာရတယ္။ ။
မွဴးဒါရီ
2 comments:
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ တိုးၿပီထင္တယ္ အစ္မေရ :)
အမမွဴးဒါရီ တကယ္ကို ဂြတ္တယ္ဗ်...
အားေပးေနပါတယ္အမေရ...း)
ဟုတ္တယ္ရင္ေမာတယ္ဗ်ာ...။
Post a Comment