Friday, September 5, 2008

“၁၂နွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔”

“၁၂နွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔”


၁)

“တီ..တီ...တီ”

အိမ္ေရွ ႔မွ ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ သူမ နိုးသြားေလသည္။ အား ေအးစက္လိုက္တဲ့ေလ..။ နိုးနိုးခ်င္း အသိက ေတာင့္ခဲေနတဲ့ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္..။ ညတုန္းက ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကို ေျခေထာက္နွင့္ လိုက္စမ္းမိသည္။မေတြ႔..။ မ်က္လုံးမဖြင့္ေသးပဲ ကုတင္ေအာက္ဘက္ဆီ လက္နွင့္ လိုက္စမ္းမိျပန္သည္။ အား ေတြ႔ၿပီ။ ညအိပ္တုိင္း ကုတင္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကန္ထုတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတဲ့ သူမအတြက္၊ မနက္မိုးလင္းတုိင္း ေစာင္တို႔ ၊ ခြအုံး တို႔ ကို ျပန္ေကာက္တင္ေနၾကမို႔ မဆန္းေတာ့ေခ်။

သူမ ျပန္အိပ္ဖို႔ အၾကံနွင့္ ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚမွာ လႊားတင္လုိက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ အၾကံ အထမေျမာက္လုိက္ပါ။

“မိမွဴး..ထေတာ့”

“အလတ္မ ထစမ္း...”

“ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲ...!”

ဒါကျဖင့္ မနက္တုိင္း ၾကားေနၾက ေမေမ ရဲ ႔ နိုးစက္ေတးသံသာ..။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္း အထ မေျမာက္ခင္၊ အခန္းထဲ ၀င္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အင္း ၿပီးလွ်င္ ျခင္ေထာင္ကို မေတာ့မည္။ ေစာင္ကို ဆြဲခြာမည္။ ၿပီးလွ်င္ သိနွင့္တဲ့ အတိုင္း

“ထေတာ့ ေက်ာင္းကားလြတ္လိမ့္မယ္” လို႔ အေမ ေျပာလိမ့္မည္။

“ဟုတ္ကဲ့” ဟုဆိုကာ သူမ ထထိုင္မည္။

သမီးေတြထဲတြင္ သူမကို အနိုးရအလြယ္ဆုံးဟု အေမ ေျပာဖူးသည္။ သူမ က အႀကီးဆုံးသမီး။ ၿပီးေတာ့ အေမ့အက်င့္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကိုလည္း အေမြ ဆက္ခံထားသည့္သူမ..။ သူမ အတြက္ ဒီေန႔ ဟာ ၁၂ နွစ္ ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ေမြးေန႔...။ ေန႔ထပ္ ရက္ထပ္က်ေသာေမြးေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္တစ္ေန႔ဟုဆိုရင္လည္း မမွားနိုင္ပါ။

သူမ ထထိုင္လုိက္သည္။ အသက္ တစ္နွစ္ၾကီးေသာေန႔ ပါလား။ စိတ္ကူးထဲမွာ ပထမဆုံး၀င္လာသည္က ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔၀ယ္ေကြ်းရန္..။ အေမ့ဆီမွ မုန္းဖိုးပိုေတာင္းရန္...။ သူမစိတ္ေတြ တက္ၾကြလန္းဆန္း သြားပါသည္။

သူမ စားပြဲတင္ နာရီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၆နာရီ တိတိ။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ထမွ အေနေတာ္ပဲျဖစ္မည္။ သူမ မွာ အက်င့္ဆိုးမ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္၊ ေရခ်ိဳး လွ်င္ ၾကာေသာ အက်င့္တစ္ခုက အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္ေလ။ တစ္ခါေရခ်ိဳးတုိင္း အနည္းဆုံး မိနစ္၃၀မွ ၁နာရီေက်ာ္အထိ ၾကာတတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္သားမ်ား ၍ ေရခ်ိဳးခန္း မွ်သုံးရေသာ သူမတို႔ မိသားစု တြင္၊ သူမအေနနွင့္ အရင္ဆုံးျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ဆုံးမွ ျဖစ္ေစ ေရခ်ိဳးရတတ္သည္။

သြက္လက္စြာပင္ အိမ္ေနရင္း အက်ီ ၤ မွ ေရလဲထမိန္ကိုလဲ၀တ္ ရင္လ်ားလိုက္သည္။ တပတ္ကို ပုခုံးေပၚလႊားတင္လုိက္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

သူမ အိမ္ေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးပါ။ အခန္းထဲမွ ထြက္လွ်င္ ထြက္ျခင္းပင္ ထမင္းစားခန္းသို႔ေရာက္သည္။ ထမင္းစားခန္းမွ ေလွကားတစ္ထစ္ဆင္းလွ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ေရာက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္နွင့္ ေနာက္ေဖးေပါက္က တစ္ဆက္တည္းေလ။ ထမင္းခန္းကေန အေရွ ႔ကို္ေျခလွမ္း ၃လွမ္း လွမ္းလိုက္ရင္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ေရာက္ေရာ..။ အဲ ေရခ်ိဳးခန္းကေန ေတာင္ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္း၃လွမ္း ရင္ ဧည့္ခန္းကိုေရာက္တယ္ေလ။ အဲေလာက္ကို က်ဥ္းလွတဲ့ အိမ္ေပါ့။

မနက္ေစာေစာ အသာတၾကည္ထလာတဲ့ သူမကို အေမက အလုပ္ရွဳပ္ေနရာကေန မယုံသလို တခ်က္လွမ္း ၾကည့္ေနေသးတယ္။အေမက သား၊သမီးေတြ စားရန္ မနက္စာကို စားပြဲေပၚမွာ အသင္ ျပင္ထားနွင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္စာ ထမင္းဗူးမ်ား ထည့္ရန္ ေခြ်းတလုံးလုံးနွင့္ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ထခ်က္ျပဳတ္ေနသည္ မသိပါ။ အေမ တစ္ေယာက္ ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ တစ္ခါ တစ္ေလ ခ်က္ခ်င္းဆိုလို အသက္ႀကီးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အေမ့၀န္ကို တတ္နိုင္သေလာက္ ၀င္ထမ္းေပးခ်င္လွၿပီ...။

ဒါေပမယ့္ အေမက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

“သမီးႀကီးက...ငယ္ပါေသးတယ္။”

“စာကိုသာ ႀကိဳးစားလွည့္၊ အဲဒါဆို အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ” တဲ့

“...”


၂)


“ဟဲ့ ျမန္ျမန္ခ်ိဳးေလ...ေနာက္မွာ လူေတြရွိေသးတယ္”

ေရခ်ိဳးရင္း အေမ့ နိုးေဆာ္သံေၾကာင့္ ပို ၍ ျမန္ေအာင္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ အိုးးးးးေအးလိုက္တဲ့ေရ...။ ၿပီးတာနွင့္ တပတ္ကို တင္းေအာင္ဆြဲေစ့ၿပီး ထြက္လာလုိက္သည္။ ေနာက္လဆိုရင္ ဒီဇင္ဘာေရာက္ၿပီ။ ဒီဇင္ဘာေရာက္ရင္ ေဆာင္းေရာက္ၿပီေလ..။ ခုေတာင္ ျပဴတင္းကို တိုး၀င္လာသည့္ေလညွင္းက ေအးစိမ့္စိမ့္....နဲ႔။

ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္မွာ အလတ္မက ေရခ်ိဳးဖို႔ အသင့္ေစာင့္ေနနွင့္သည္။ တုိင္ကပ္နာရီ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆နာရီ ၄၅မိနစ္...။ အေတြးးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား နစ္ေမ်ာသြားသည္ မသိလိုက္ပါ။

သူမကေတာ့ အဲလို အျမဲျဖစ္ေနက်ေပါ့။

“မႀကီးကလည္း ၾကာလုိက္တာ..”

အလတ္မရဲ ႔ လွမ္း အျပစ္ဆိုသံ..။

“ေအးေလ..”

အေမ့ ေထာက္ခံသံ..။ ဟာ ဟ ကိစၥမရွိ။ သူမ ဒီေန႔ကို အေကာင္းျမင္ျခင္းျဖင့္ စရန္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးေသာေၾကာင့္ အေမတို႔ကို လွည့္ သြားၿဖီးျပ ကာ အခန္းထဲသို႔ လွစ္ကနဲ ေျပး၀င္ခဲ့လုိက္သည္။ တက္ၾကြစြာျဖင့္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ အျမန္လဲ...၊ သနပ္ခါး ေရက်ဲလိမ္းၿပီးတာနွင့္ သူမ မနက္စာစားသည္။

မနက္စာကေတာ့ ထုံးစံ အတိုင္း ပဲျပဳတ္ နွင့္ ထမင္း......။ သူမ အႀကိဳက္..။ သူမက ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေန အေမ့လက္ရာနွင့္ အိမ္ထမင္းကို အတြယ္တာဆုံး.....။ ဗိုက္ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆာေနေန၊ အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ စားတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ ေကာ္ဖီမပါရင္ မနက္ခင္းေတြ သိပ္မလွဟု စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းေသာသူမ ထင္မိတတ္္သည္။

ဒီေန႔ အဖို႔ သူမစိတ္က ထူးထူးျခားျခား ၾကည္လင္လန္းဆန္းေနပါသည္။

“ေမေမ...”

“.....”

“သမီးေမြးေန႔ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔၀ယ္ေကြ်းခ်င္တယ္..အဲဒါ...”

“ခဏ...သမီး”

အေမက သူမကို ခဏေနရန္ ဟန္႔တားလိုက္ၿပီး သူလုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္လုပ္ေနသည္။

သူမလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာလိုပါ...။ စားလ်က္စ ထမင္းေၾကာ္ကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းကားလာရန္ အခ်ိန္ကလည္း နီးကပ္လာၿပီ ျဖစ္ေရြ ႔ ၊ ေရျဖည့္ရန္ က်န္ေနေသးေသာ အငယ္မ၂ေယာက္၏ ေရဗူးကို စိတ္လိုလက္ရ ျဖည့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမေမရဲ ႔ ေအာ္သံ၊ အငယ္၂ေယာက္ အခန္းထဲမွ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲထြက္လာကာ အသည္းအသန္ ေကာ္ဖီေမာ့ေသာက္ျခင္း၊ ေက်ာင္းကားေရာက္ေနၿပီ ဟု အိမ္အျပင္မွ အစ္ကို ႔သတိေပး ေခၚယူသံမ်ားျဖင့္ သူမတို႔ အားလုံး ေက်ာင္းကားေပၚ ပုံမွန္ရက္မ်ားအတုိင္း ေရာက္ခဲ့ၾကေပၿပီ။

သူမ စိ္တ္ကို ေလ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္နွင့္ သူမစိတ္ေတြ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနသားတက်၊ က်န္တာေတြ ေမ့သြားမွာပါ။


၃)


“ေဒါင္....ေဒါင္”

ေဟာ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ ကူးၿပီ။

ဒီေန႔ မနက္ခင္း အတန္းက အတန္းပိုင္ ဆရာမ ခြင့္ယူထားေသာေၾကာင့္၊ အစားထိုးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖည့္စြက္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္...ထိုဆရာမက သူမတို႔ တစ္ခန္းလုံးအား အနားေပးကာ စာမသင္ပဲ ေခါင္းခ် အိပ္လိုက အိပ္ရန္လည္းေကာင္း၊ လုပ္စရာ အိမ္စာမ်ား က်န္ရွိေသးက လုပ္နိုင္ရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း အခြင့္ေပးေလသည္။ ဆူဆူညံညံစကားမေျပာရန္သာ သတိေပးၿပီး အတန္းေခါင္းေဆာင္အား ၾကည့္ထားရန္ တာ၀န္ေပး ျပန္ထြက္သြားခဲ့ပါသည္။

သူမ ကေတာ့့ျဖင့္ စကားလည္း သိပ္မေျပာတတ္။ ေျပာရေအာင္လည္း ဘယ္သူနွင့္မွ သိပ္မခင္ေသး မရင္းနွီးေသးပါ။

ဤေက်ာင္းသို႔ မနွစ္ကမွ ေျပာင္းလာခါစမုိ႔ ထင္သည္။ သူမ မွာ စကားေျပာေဖာ္မရွိ။ ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အတူတူ လာစားမယ့္ မရွိ။ ညေနခင္း မုန္႔စားခ်ိန္မွာလည္း အတူတူ မုန္႔ထြက္၀ယ္စားမယ့္ သူမရွိ။ ေနာက္ဆုံးကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္၊ တစ္ေယာက္တည္းအိမ္သာသြားရန္ မရဲလွ်င္ေတာင္ ဘယ္သူ႔ကို အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါ ဟု ေခၚရမည္ မသိေအာင္ပင္။

သူမ ပ်င္းရိေလးတြဲ ႔ေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ေနွးေကြးေနသလိုပင္။

အခ်ိန္ရွိတုိင္း ေတြးေတာ စိတ္ကူးမွာ နစ္ေမ်ာ ေနတတ္သူမို႔လား မသိ...၊ အေစာဆုံး အတန္းခ်ိန္မွာ အားလပ္ခ်ိန္ရ၍ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိရာမွ ေမြးေန႔အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားျဖစ္သည္။ အိပ္ကပ္ထဲမွ မုန္႔ဖိုး ၅က်ပ္ကို စမ္းသပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ အေမ့ဆီ စိတ္ေရာက္သြားခဲ့့ျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွာ တနုံ႔နုံ႔ နွင့္...။ၿပီးေတာ့...ၿပီးေတာ့..အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဒိြဟေပါင္းမ်ားစြာ...။

သူမရဲ ႔ ဒီေန႔ဟာ ထင္သလို အဆင္မေျပ ပါလားေနာ္..။

သူမ ေမြးေန႔ဆိုတာႀကီးကို အမွန္တကယ္ ပ်င္းရိခ်င္သြားသည္။ မနွစ္ကလည္း ဒီလိုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ......။

“မဂၤလာပါ ဆရာမ”

“ေအးေအး မဂၤလာပါ...ကြယ္”

“....”

အတန္းေခါင္းေဆာင္၏ နွဳတ္ဆက္သံနွင့္ အတူ၊ ေနာက္ဆရာမတစ္ေယာက္၀င္လာခဲ့ၿပီ။ သူမ အတြက္ ဟုိဟိုဒီဒီ စဥ္းစားရန္ အခ်ိန္မရေတာ့။ ဆရာမ စာစသင္သည္။ အာရုံက ဆရာမအသံ၊ ေက်ာင္းစာအုပ္နွင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းအေပၚမွာ ေမ်ာပါသြားေလၿပီ။ ဒီလိုနွင့္ ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

သူမ ထမင္းသိပ္စားခ်င္စိတ္မရွိ..။ သူမ စိတ္ထဲမွာ အေမ့ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိတုန္း။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ ဟု ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးစရာပင္မလို။ လုိတာမရျခင္းေၾကာင့္ သူမစိတ္ခုေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို အဲဒါကိုက သူမကို ပို၍ ေနရခက္ေအာင္ လုပ္ေနသည္ေလ။

သူမတို႔ အိမ္သည္ မခ်မ္းသာပါ။ ဆင္းရဲသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္လည္း မဆင္မေျပသည္မဟုတ္ပါ။ အေဖက သေဘာၤလုိက္သည္။ လူသုံးမ်ားသလို ေျပာရရင္ သေဘာၤသားေပါ့။ ၂နွစ္တန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၃နွစ္တန္ေသာ္လည္းေကာင္း သေဘာၤေပၚ၌ သာရွိေနတတ္သည္။ အိမ္ျပန္လာလွ်င္လည္း ခဏတျဖဳတ္မွ်သာ။ ဘယ္ေသာ အခါမွ ၾကာၾကာမနားတတ္။

သို႔ေသာ္ အေဖ ရွိခ်ိန္တုိင္း ေငြရႊင္တတ္သည္။ ဒါကို သူမသိသည္။ အေမက ၀င္ေငြမရွိ။ ဒီသားသမီး၄ေယာက္ျဖင့္ မိခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပီသစြာ အိမ္မွဳထိန္းသိမ္းေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အေမ့လက္ထဲမွာ ေငြပိုေငြလွ်ံရွားသည္။ ဒါကိုလည္း သူမ မသိမဟုတ္။

အေဖနွင့္ အေမ ေအာက္ေျခကေန တူတူ ရုန္းကန္ခဲ့ရတာဟု အေမေျပာဖူးသည္။ သားသမီးမ်ား ေမြးေတာ့ ယခင္ကထက္ ပိုအသုံးေလ်ာ့ခဲ့ၾကသည္။ ၿခိဳးျခံေခြ်တာ ခဲ့ၾကသည္။ ပုိက္ဆံကို လုိအပ္သည္မွာသာ သုံးသည္။ မလိုအပ္လွ်င္ တျပားမွ အကုန္မခံေပ။

သူမတို႔ မိသားစု အေျခအေနကို သူမ နားလည္သေဘာေပါက္တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ့္မိသားစုက ခုေက်ာင္းေနဖက္ အတန္းေဖာ္ေတြလို မဟုတ္။ သူမတို႔ေက်ာင္းက လူေျပာမ်ားသည့္ လူခ်မ္းသာေက်ာင္း တဲ့။ ေက်ာင္းအပ္လိုလွ်င္ အနည္းဆုံး ေအာက္ေျခသိမ္း ဆယ္ခုေလာက္ေတာ့ လုိက္ရသည္တဲ့။ သမီးေတြကို ေက်ာင္းေကာင္း၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းေကာင္းမွာ ထားခ်င္လြန္းလို႔တဲ့...။ မရမက ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ...။

ဒါေတြအားလံုး သူမ သိရက္နွင့္ မုန္႔ဖိုးအပို မေပးလိုက္နုိင္ေသာ အေမ့ကို စိတ္ခုမိေနျခင္းကို သူမဘာသာ သူမ မနွစ္ၿမိဳ ႔ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိသည္။ မသိတတ္လိုက္တဲ့ သူမ ပါလား..။

အားးးး ထမင္း စားခ်ိန္စိတ္ လုံး၀မရွိ။


၄)


“သမီးက မွဴးလား?”

ရုတ္တရက္ အေမးေၾကာင့္ သူမ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာဆရာမ ပါလား။ ဘာေၾကာင့္မ်ားေမးတာပါလိမ့္အေတြးျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ဆရာမကပဲ နားလည္သလို ျပံဳးကာ ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“သမီးေမေမ ေက်ာင္းဂိတ္၀မွာ ေရာက္ေနတယ္။”

“အဲဒါ သြားေတြ႔လုိက္ပါအုံး...”

“ဟုတ္ကဲ့”

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ အလ်င္အျမန္ပင္ ျပန္ေျဖမိသည္။ အေမေရာက္ေနသည္တဲ့။ ဘာလို႔မ်ားလဲ။ ဒီလို အေမတစ္ခါမွ မလာဘူး။ ေက်ာင္းအသစ္ေျပာင္းခါစတုန္းကပင္...သူမတစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းကားေပၚတင္လႊတ္ခဲ့သည္ အေမ....။ သူမ နည္းနည္ေတာ့ စိတ္ပူသြားမိသည္။

ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုပင္ ေသခ်ာ မပိတ္ေတာ့။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဂိတ္၀ကို ထြက္လာလိုက္သည္။ အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီဟု စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိသည္။ သိခ်င္ေဇာက အေတာမသတ္နုိင္ေပ။ ေတြ႔ ၿပီ။

ဂိတ္၀အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ အေမ...။ အေမ့လက္ထဲမွာ ထုံးစံအတုိင္း ကိုင္ေနက် ပိုက္ဆံအိတ္ေလး နွင့္ ၀တ္ေနက် မိုးျပာေရာင္ အက်ၤ ီေလးနွင့္ ပါတိတ္လုံခ်ည္ေလးကို ၀တ္ထားသည္။ ေတြ႔ျမင္မွပဲ အေျပးသြားမိျပန္သည္။

“ဟဲ့ ေျဖးေျဖးလာေလ..”

“ေျခေခ်ာ္ လဲေနအုံးမယ္...”

“ရပါတယ္ အေမ ရ...မလဲပါဘူး...”

“ဆရာမက ေျပာလို႔ သိတာ..”

“ဘာလို႔လဲ ေမႀကီး? ”

“တစ္ခါမွ အဲလို ေက်ာင္းကို မလိုက္လာဖူးလို႔ သမီးေတာင္ အံအားသင့္သြားတယ္...”

“.....”

အေမ ဘာမွ ျပန္မေျပာေသး..။ ပုိက္ဆံအိတ္ေလးကို အသာဖြင့္လိုက္သည္။ အေမနွင့္ သူမ သိပ္နည္းကပ္စြာ ရပ္ေန၍လားေတာ့ မသိ...။ အသာပြင့္လာေသာ အိတ္ေလးထဲမွာ ဘာမွ မရွိေန။ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေန။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္မ်ား..............။ ေနာက္ေတာ့ အတြင္းဇစ္ကို အေမ ထပ္ဆြဲဖြင့္လိုက္ျပန္သည္။ သည္ေတာ့မွ ေခ်ာင္ကပ္ေနသည့္ အေခါက္ေလးတစ္ခု...။ သူမ ေသခ်ာေတာ့ မျမင္ရပါ။ ပထမေတာ့ စာရြက္ေခါက္ေလးမ်ားလားေပါ့။ အဲဒီစာရြက္ေခါက္ေလးကို အေမလက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္။

“ဒီေန႔....”

“သမီး ေမြးေန႔ဆိုတာ အေမသိပါတယ္။”

“မနက္က မအားလို႔ ...သမီးေတာင္းတဲ့ မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ အေမေမ့သြားတာ...”

“သတိရေတာ့ ေက်ာင္းကားက ထြက္သြားၿပီ...”

“ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းလိုက္လာတာ..”

“ေရာ့.........”

သူမဆီကို အေမထိုးေပးလိုက္သည္က ေစာေစာက အေမဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္..။ သူမ အေမ့ကို နားမလည္သလိုၾကည့္မိသည္။ အေမက သူမလက္ကို ဆြဲယူၿပီး ထိုအေခါက္ေလးကို ထိုးထည့္သည္။ သူမ ေသခ်ာျမင္ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူမ ေသခ်ာ ျဖန္႔မၾကည့္ရဲ..။ ဒါ...ဘာေၾကာင့္လဲ...။ အေမ့ကို ေမာ့ၾကည့္မိၿပန္သည္။ သူမ လက္ကို ဆုပ္ထားဆဲပါ။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးေသးတဲ့ အသိတစ္ခု ၿပိဳးျပက္သြားတယ္။ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာ ဆို႔နွင့္မွဳေတြ ...ေၾကကြဲမွဳေတြ ...၊ ေနာက္ၿပီး ေရာျပြမ္းေနတဲ့ ၀မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း..................။

“ကဲ သြားေတာ့ေလ...”

“အိမ္မွာလုပ္စရာရွိေသးတယ္...”

“ဘယ္သူ ႔မွ မျမင္ေစနဲ႔ေနာ္.” တဲ့...................တိုးတိုးေလးမွာျဖစ္ေအာင္ မွာလုိက္ၿပီး အေမ သုတ္သုတ္ေလး ျပန္ထြက္သြားသည္။

သူမ ေခါင္းညိတ္လုိ္က္မိရဲ ႔လား...ကိုယ္တုိင္မသိ။

သူမ ဂိတ္၀မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိလည္း မသိ...။

သူမ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာသလို.......။

သူမ့ ညာဘက္မ်က္၀န္းအိမ္ထဲက မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းသြားသည္........။

အဲဒါကို အေမ မျမင္လုိက္တာ ေသခ်ာပါသည္။

သို႔ေသာ္....သူမ လက္ထဲမွ ေခါက္က်ိဳးေက်ေနေသာ ၅၀၀တန္ ပုိက္ဆံေလးကျဖင့္...............သက္ေသတည္ေပးနုိင္ပါလိမ့္မည္။


မွဴးဒါရီ ခံစားတင္ျပသည္။

6 comments:

mgngal said...

စုန္ေရ အေၾကာင္းေရးထားတဲ ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ဖတ္ရတဲ့
အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ေနာက္ဆံုး ေနရာေလး ထိတယ္ဗ်ာ ။
အားေပးေနပါတယ္။
ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစ ။ :)

ThinkingHoney said...

ေကာင္းလိုက္တာ
ေတာ္လိုက္တဲ႔ မွဴး
း)

သုလြန္းအိမ္ said...

ေဟ့ မွဴး

ရုိးဂုဏ္ဆုိတာ တန္ဖုိးအရွိဆုံး သိကၡာတရားလုိ႔ ငါလက္ခံထားတယ္။ နင့္ရဲ့ အျပင္ပန္း အေျပာအဆုိ အမူအရာ တင္မကဘူး၊ နင့္စာေတြ ကဗ်ာေတြဟာ အဲ့ဒီ ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စုံတယ္။
အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ... နင့္စာတခုေၾကာင့္ ငါ ရင္နင့္သြားေအာင္ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္။ အရင္က ငါထင္ခဲ့တာေတြ မွားသြားတယ္ဆုိတာ လက္ခံခဲ့ရတယ္။ နင့္ကေလာင္စြမ္းက ငါလုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အထင္မွားမႈကုိ ေျဖရွင္းခဲ့ဖူးတယ္။ နင့္ရဲ့ အရုိးခံႏွလုံးသားကုိ ပထမဆုံးႀကည့္မိတတ္ေအာင္ နင္ စကားလုံးေတြနဲ႔ မစြဲေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္၊ နင္ စာလုံးေတြနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

ငါလုိ အခ်ိန္ေတြကုိခြဲေ၀ အသုံးခ်တာ မညီညြတ္ႏုိင္ေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ နားအလည္ဆုံးက နင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ကအတုိင္း မေျပာင္းမလဲ ခံစားလုိ႔ရတာ နင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း.....။

နင့္ကုိလဲ ငါေက်းဇူးတင္ရပါတယ္ ... သူငယ္ခ်င္းေရ။

Myo Win Zaw said...

မိဘေက်းဇူး မိဘေက်းဇူး သိလိုက္တယ္မဟုတ္လား ဦးကသိတာၾကာၿပီ....ဟဲဟဲ

mgphonemyint said...

အရမ္းေကာင္းတဲ႕ ပုိ႕စ္ေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ...။

၁၂ ႏွစ္သမီးတုန္းက ေခါင္းအုံးေတြ ကန္ခ်တယ္..
အခုေတာ႕ ဘာေတြမ်ား ကန္ခ်ေနပါလိမ္႕ း)

Mhu Darye said...

ေရးဖို႔ ရွိပါတယ္ ကိုေမာင္ငယ္..။
မေျမွာက္ရဘူးေနာ္..ဟန္နီ..(မနိုင္မွန္းသိလို႔ :P)
ေတာ့တိုး...အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ ေက်းဇူးေတြေနာက္ထား။
သိရင္လည္း နည္းနည္းေျပာျပခဲ့အုံးမွေပါ့ ဦးေမ်ာ္၀င္ဇိုး...အဲ မွားလို႔..ဦးမ်ိုဳး၀င္းေဇာ္..:D
ကိုဖုန္းျမင့္ေရ...(ေရခပ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါ..)ဟုတ္တယ္။ အခုလည္း ကန္ခ်တုန္းပဲ။ ဘာေတြကန္ခ်လဲေတာ့ လာမေမးနဲ႔။ အေသသတ္သြား။ မေျပာဖူး။
^_^