”လြမ္းရမွာေတြ မ်ားတယ္”

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အားကုန္ပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။
သိပ္အေ၀းႀကီး မေရာက္ဘူး။
ဖုန္ေတာထဲ ျမက္ပင္လုိ ေခါင္းစိုက္နစ္သြားရုံ။
တိမ္ေတြ မ်က္ရည္က်မွ သူလုိ ငါလုိ ရွင္လိမ့္မယ္
မသိမသာ ၾကည့္ေန။

ျပဴးတူးၿပဲတဲ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ေတြကမွ ျမင္သာထင္သာတယ္ ထင္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက မၿမဲဘူး။ ဘာေတြကမွလည္း မၿမဲဘူးရယ္။
ေတာ္ရုံတန္ရုံပဲ ေကာင္းပါတယ္။

ညီမေလးေရ... လူဆုိတာ လူလုိေနမွ အဆင္ေျပမွာမို႔။
လူေတြအလည္မွာဆိုေတာ့ လူျမင္သူျမင္ေကာင္းဦးမွ။
သဲထဲေရသြန္တာကမွ အကြက္ေလးက်န္ဦးမယ္ဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
 ဟာ..ဘယ္လုိႀကီးလဲ။
ျဖစ္သလို ဆက္ဆံေနၾကတယ္။
အၿမီးရွည္ ၀ါးလုံးတန္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ။
ေစ်းသြားမစစ္နဲ႔ေလ
တန္ရာတန္ေၾကးပဲရမွာေပါ့ ေျပာထုတ္လိုက္လိမ့္မယ္
ေခတ္မွီသြားေအာင္ ေခတ္နဲ႔အညီ ပ်က္လုိက္ ျပင္လုိက္။
အေပါစားေလးေတြ သိပ္ေပါတယ္။
၀ါးလုံးကြဲ ရတက္မေအး။

ေရာေသာေဖာေသာ
ေမ်ာပါရာအရပ္မွာ အိမ္စိုက္မိေတာ့မလုိ႔ မဟုတ္လား။
အိပ္မက္ထဲက ပခုံးတဖက္ကို အျပင္ဖက္ဆီဆြဲထုတ္လို႔မွ မရတာႀကီး။
ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထေတြပါလို႔ စိတ္ပါလက္ပါေျဖၾကည့္ပါ။
သူ ႔ဆရာေျပာတဲ့ စိမ္းစိမ္းမဆိုတာ ေက်ာင္းဆရာမေလးေတြ တဲ့။
ေပါင္ၿပဲမယ့္အကြက္ေတြ မလုပ္နဲ႔ ဘာညာ။
လြမ္းရမွာေတြ မ်ားတယ္။
ေကာင္းကင္ဘုံမွာပဲ ေနထိုင္ပါ ေမေမ။
၇ ရက္ေန႔ဆို ေနာက္ဆံမတင္းပဲ
ရန္ကုန္ကေန ဆုတ္ခြာသြားလိုက္ေတာ့မလားလို႔။


မွဴးဒါရီ