“ကဗ်ာ့ကြ်န္”

ဘာကိုမွ မယုံခ်င္ေန...
ကဗ်ာကိုေတာ့ ကုန္ေအာင္ စားတယ္

ေမြးရာပါ ဗီဇ နဲ႔
ကဗ်ာထံ ၀ပ္တြားတတ္ခဲ့
ကဗ်ာကြ်န္ ျဖစ္လားျဖစ္ရဲ ႔
မိဘ၂ပါးေပးတဲ့ အသက္ပါပဲ
ကဗ်ာေသြး တစ္၀က္ စပ္ထားတယ္
ဘာကိုမွ မယုံခ်င္ေန...
ကဗ်ာဆိုရင္ ရွိသမွ် ပုံေအာ ေလာင္းမယ္...။

ဦးေနွာက္တျခမ္းပဲ သုံးလို႔ရတာေတာင္
ကဗ်ာကို တစ္ေန႔ သုံးေစာင္ စားေနက်
မီးရွိဳ ႔ ျပာခ် ... ေန႔တစ္ေန႔ စဖို႔ အာဟာရ...လိုတယ္
အဖိုးအခ ေခါင္ခိုက္ေနပေစ
ကဗ်ာကို တသသ ျမတ္နိုးတယ္...။

နွလုံးခုန္သေလာက္
လက္ေခ်ာင္းေတြ အလုပ္လုပ္သေလာက္
ကဗ်ာပီသတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္
ရခဲ့တဲ့အေမြ တိမ္တိမ္...
ပါရမီ အေရာင္မွိန္ေတာ့
ကဗ်ာဆရာ လည္း မျဖစ္ခဲ့ရဘူး
ကဗ်ာ အဆင့္တန္းလည္း မ၀င္ခဲ့ပါဘူး...
ဒါေပမယ့္
အိပ္စက္ရာ ေပ်ာက္တဲ့ ေန႔မွာေတာင္
ကဗ်ာကို ယၾတာ လို ေဆာင္ဦးမယ္...။

ကဗ်ာဆရာအကုန္ မသိခ်င္ေနမယ္..ကဗ်ာ ရာဇ၀င္ေက်ခ်င္တာမိ်ဳး...
တစ္စိတ္ရွိ... ကေလာင္ေသြးေနတဲ့
၀င္ေၾကးအခမဲ့ ကဗ်ာေပြး ေတြ ဆီက
ကဗ်ာ ယာဥ္ ႀကီး အပိုင္စီးလို႔........
ေကာင္းလွခ်ည္လားဟဲ့သရည္က် (သြားရည္)
ပီတိကိုစား... ကဗ်ာ ပိုး ထိ ေန ၾက ေပါ့

ကဗ်ာ နတ္ပူးေနတဲ့ အေကာင္ မို႔ပါ...
ေန႔ သည္ ကဗ်ာ..၊ ည သည္ ကဗ်ာ...၊
က်န္တာမ မမွဳ ဘူး
ဘ၀မွာ ကဗ်ာ ရွိ ရင္ ၿပီးတယ္..။

မွဴးဒါရီ