ေတြးလက္စ အေတြးျပတ္သြားေတာ့...ကြ်န္မ (အဲယားကြန္းဘတ္စ္) ေပၚမွာပဲ ရွိေသးသည္။ ေအးစိမ့္စိမ့္ရွိတာနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ လက္ပိုက္ထားမိမွန္းေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ဒီေန႔မွ ရာသီဥတုက
လည္း ညိဳ ႔မွိဳင္းမွိဳင္းနဲ႔ရယ္....။ တစ္ညလုံး အလုပ္လုပ္ထားတာေတာင္ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ အစိုးမရနိုင္ပါလား.. ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးေတြးေနမိတုန္း...။
အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြက လက္ပတ္နာရီဆီ ခဏေရာက္သြားသည္။ အိုး... သည္ေန႔က နားရက္ပဲ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ သူေျပာဖူးတာကို ေျပးအမွတ္ရသြားတယ္... “မတို႔ဆီမွာ ည၁၀နာရီဆိုရင္၊ ဒီမွာက ေန၀င္ရီတစ္ေရာ ပဲ ရွိေသးတယ္။ အေမရိကားမွာဆို မနက္ခင္း ၉နာရီေလာက္ေပါ့”တဲ့...အဆက္အစပ္ မရွိတဲ့ သူ႔ စကားကို ကြ်န္မက “အင္း..အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ?””ေမးေတာ့..........“အခ်ိန္နာရီဆိုတာ လူေတြကန္႔သတ္ထားလို႔သာ တစ္ေနရာမွာ ေန႔၊ ေနာက္တစ္ေနရာမွာက် ညရယ္လို႔ လိုက္ျဖစ္ေနရတာ၊ ကိုယ္တို႔လည္း နွစ္ဦးဘုံဆိုင္ စိတ္တိုင္းက် နာရီတစ္ခု သတ္မွတ္ထားမယ္ေလ။ ဒါဆို ေစာတယ္၊ေနာက္က်တယ္...ဆိုတာေတြ မထားေတာ့ဘူး။ ေရွ ႔တိုး ေနာက္ဆုတ္ အခ်ိန္ေတြ လိုက္ညိွေနဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူး။ အတူေတြ႔ေနရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုပဲ ရွိေစမယ္..မေကာင္းဘူးလား””တဲ့
အခ်ိန္အတိအက်တြက္ခ်က္ လုပ္တတ္ၿပီး၊ သူ၏ေနာက္က်မွဳမ်ားအေပၚ မေက်မနပ္ေျပာလြန္းတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ အမွတ္တရ စကားလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု သူ ေပးခဲ့တာေလ။ အဲ့သည္ ကာလေတြတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္တိတိက်က် လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္တတ္တာဟာ အက်င့္ေကာင္းတစ္ခုလို႔ ကြ်န္မ တသမတ္တည္း ယူဆခဲ့ဖူးသည္...။ ခိုင္မာသည့္ယူဆခ်က္ေၾကာင့္လည္း တစ္ခ်ိဳ ႔ေနရာေတြမွာ တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းကို လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း နားမလည္ခဲ့ဘူး။
မနက္ခင္း က်ိဳးတို႔က်ဲတဲေနေရာင္ျခည္က တအိအိေရြ ႔ေနတဲ့ကား မွန္ျပတင္းကို ျဖတ္ၿပီး ကြ်န္မ၏လက္ေပၚကို ခပ္အုံ႔အုံ႔ေလး ျဖာက်လာတယ္။ ၾကားခံျဒပ္ေတြ ကာဆီးေသာ္လည္း အလင္းကထုတ္လႊင့္ေသာ အပူဓာတ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ ေႏြးသြားသလို ျဖစ္မိေသးသည္။ ေဩာ္.. သူ႔ကိုလည္းပဲ ကြ်န္မအတြက္ မရွိမျဖစ္ ေနတစ္စင္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ နွစ္ဦးၾကား ရွိေနသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အေႏြးဓာတ္ကို ေမတၱာေရာင္ျခည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ကြ်န္မထံ ကူးစက္ လုံၿခံဳေစခဲ့ဖူးလို႔ေလ..။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ အခုေန ကြ်န္မလက္ဖ၀ါးမ်ားကို သူ႔လက္ဖ၀ါးရွရွမ်ားထဲထည့္သိမ္းထားခ်င္လိုက္တာ..။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ကြ်န္မမွာ မရွိပါ။ ထို႔အတူ... ကြ်န္မ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေတြကို သူဖက္က စိိတ္၀င္တစား နားေထာင္လိုေသးေၾကာင္းကို လည္း ကြ်န္မ မေရရာပါ။
တစ္ကားလုံး အသံတိတ္ေနသည္။ အလုပ္သြားမည့္သူမ်ားေရာ၊ အလုပ္မွျပန္လာသူမ်ားေရာ.. ကိုယ့္အာရုံနွင့္ကိုယ္... တစ္ခ်ိဳ ႔ ငိုက္ျမည္းပါလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ နားက်ပ္မ်ားတပ္၍ သီခ်င္းနားေထာင္လ်က္ ပါလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ကားမွန္ျပတင္းမွတဆင့္ အျပင္ဖက္ကို ေငးေမာလာၾကသည္။ ကားသမားကေတာ့ ေမာင္းရိုးေမာင္းစဥ္အတိုင္း၊ ကြ်မ္းက်င္စြာ ခရီးနွင္ေနသည္။ ကြ်န္မလည္း... အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ကို တြက္ဆေနမိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္နွင့္ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္မည္။ သီခ်င္းဖြင့္မည္။ အ၀တ္လဲ ေျခေဆး လက္ေဆးၿပီး ကုတင္ေပၚ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္လွဲလိုက္မည္။ ဟိုးအရင္ေတြကလို... ဖုန္းေလးကိုင္ သူ႔အေခၚကို ေစာင့္ရန္ မလိုေတာ့...။ “မဂၤလာရွိတဲ့ နံနက္ခင္းပါ..ခ်စ္ေလး” ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကည္နွဴးရင္ခုန္စရာမလိုေတာ့...။
အိုးးး... ကြ်န္မ ေနာင္တရေနတာလားကြယ္.. တကယ္ဆို ဘာေနာင္တ ရစရာရွိလဲ။ ဟုတ္တယ္...သူ နဲ႔ ပတ္သတ္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဖက္က ဘာမွ မမွားခဲ့ဖူးလို႔ ကြ်န္မ ခုထိ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ။
ၾကည့္တတ္မည္ဆိုပါက... ကြ်န္မမ်က္လုံးေမွးေမွးထဲမွာ အရိပ္မွိဳင္းေတြ လူးလာခတ္ေနတာ ျမင္ရနိုင္သည္။ ေလလႊင့္ငွက္တစ္ေကာင္စနက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးအမည္မဲ့မ်ိဳးေစ့က စတဲ့ ၀ကၤဘာထဲမွာ ကြ်န္မတ၀ဲလည္ေနတုန္းဆိုတာကိုပါ.. အခန္႔မသင့္လွ်င္ ျမင္နိုင္သည္။ အတိတ္ကို ရုပ္ရွင္ျပသလို ေနာက္ကို ျပန္ရစ္ၾကည့္လို႔ မရမွန္း သိလ်က္၊ တိုက္ဆိုင္မွဳေတြ ရွိလာတိုင္းမွာ သူ႔ ကို ကြ်န္မသတိရသည္။ သတိရတာထက္ ပိုတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမွာပါ... သူ႔ကို ကြ်န္မ လြမ္းသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ လြမ္းေနေၾကာင္း သူသိေအာင္ ၀န္မခံလို။
သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ကြ်န္မလြမ္းေနသည့္အေၾကာင္း ဖြင့္ဟ ေျပာလို႔ရမလဲ?
....................................................................................................
လမ္းမေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေရတြက္ေနလိုက္သည္။ ၁..၂..၃..၄..၅....၆.....၇........ခဏပဲ.. တျခားဆီ စိတ္လႊင့္သြားျပန္သည္။
ကြ်န္မ ေရွ ႔နွစ္ခုံအေက်ာ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္က တအားအိပ္ငိုက္ေနပါလား...ငိုက္ေနပုံကလည္း မသက္သာလွပါဘူး။ ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္..ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကို ေျပာတာပဲေနမွာ..။ ၾကည့္ဦးေလ သူငိုက္ေနပုံက၊ တစ္မိနစ္ျခား တစ္ခါ၊ ေခါင္မိုးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသလိုပဲ။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူခမ်ာေတာ့ ရယ္နိုင္ရွာမယ္ မထင္ဘူး။ တရုတ္ႀကီးက ထြားကလည္း ထြားေသး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ကမာၻႀကီး ၄၅ဒီဂရီ ပိုေစာင္းသြားသလားမွတ္ရေအာင္ ေဘးလူေပၚ ပိက်လာလိုက္တာ... ကြ်န္မသာဆို သည္းခံနိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚမွာ အရာရာ သည္းခံနိုင္စြမ္းေတာ့ ရွိခ်င္သား..။ ကေလးေလးလို ကြ်န္မအေပၚ သူ စိတ္ေကာက္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ကြ်န္မစိတ္ မဆိုးဆိုးေအာင္ တမင္ သူ စေနာက္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ မရည္ရြယ္ပဲ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကားေတြက ကြ်န္မအသည္းနွလုံးကို နာက်င္သြားေစတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။
၁..၂..၃..၄..၅...၆...၇.......၈...................၉......................၁၀.................................သစ္ပင္ေတြကို အစက ျပန္ေရတြက္ရမယ္။ အသုံးမက်ေတာ့တဲ့ ပစၥည္းကို၊ လႊင့္ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အသုံး၀င္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေပၚ တက္မက္စြဲလမ္းေနဟာ ေရရွည္အတြက္ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား?? ေမ့လက္စနွင့္ ေမ့လိုက္ပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ နွစ္သိမ့္ရသည္။
ကိုယ့္အေတြးနွင့္ ကိုယ္ ကြ်န္မ နွဳတ္ခမ္း တဖက္တြန္႔ေကြးသြားသည္။ ကြ်န္မေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္နွစ္သိမ့္တတ္ေနပါလားကြယ္..။သူ သာ ျမင္လွ်င္ ေျပာ ဦးမွာ... “ခနဲ႔ၿပံဳး”” ဆိုၿပီးေလ။ မစဥ္းစားဘူး မစဥ္းစားဘူး ဆိုၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေတြပဲ ဆက္တိုက္ စဥ္းစားေနမိပါလား..။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အသံေတြကို ၾကားေယာင္ၾကည္နွဴးေနနိုင္တဲ့ ကြ်န္မကို ကြ်န္မလည္း အံဩပါရဲ ႔...။
သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ ေလေအးမ်ားကို ကြ်န္မ တ၀ ရွဴ သြင္းလိုက္သည္။ အားရပါးရ ျပန္ မွဳတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ “သက္ျပင္းခ်မိေနာက္ေတာ့ ဖုံးကြယ္မရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေဟာင္းအႏြမ္းေတြလည္း ပါသြားပါေစ”တဲ့.....ဒိုင္ယာရီထဲက စာေၾကာင္းေလးက အမွတ္တရနွင့္.....ဟူးး.. ရင္ထဲက ပူလိုက္တာ...။
ဟိုေရွ ႔မွာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သည္ မွတ္တုိင္ေက်ာ္လွ်င္ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီ။ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ မရိုးနိုင္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေငးမိသည့္ ရွဴ ႔ခင္းေတြထဲမွာ ဤကန္ေရျပင္လည္း ပါသည္။ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္က သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ျဖင့္ အုံ႔မွိဳင္းေနသာ ေျမညီလမ္းေလးလည္း ပါသည္။ ေျမညီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္က်ဲက်ဲ ခင္းထားေသာ သစ္သားခုံတန္းေလးေတြလည္း ပါသည္။ “ဒီေနရာေလးမွာ အတူ လက္တြဲၿပီး၊ ညေနခင္း ေအးေအးလူလူ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္” လို႔ ကြ်န္မ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ေန႔စြဲေတြလည္း ပါသည္။ ထိုသို႔ ကြ်န္မ ပူဆာလိုက္တိုင္း၊ မျမင္ရေပမယ့္ သူ ၿပံဳးလိုက္ေၾကာင္း ေသခ်ာသည့္ ခံစားအသိေလးလည္း ပါသည္။
“တင္းေတာင္..”
ေရွ ႔မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးသည့္ ေခါင္းေလာင္းကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က နွိပ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္က ရထားဘူတာရုံ တစ္ခုနဲ႔ နီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုံးစံအားျဖင့္ ဤမွတ္တိုင္တြင္ ကြ်န္မနွင့္အတူ ဆင္းမည့္ လူက လည္း မ်ားသည္။ စီးေနက် ခရီးသည္မ်ားျဖစ္ေရြ ႔ ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ကို ကြ်န္မ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီ။ အေတြးနယ္ကြ်ံၿပီး၊ မွတ္တိုင္လြတ္သြားမွာ မပူရ။
ေရာက္ၿပီ။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း သဘာ၀ေလေအး၏အထိအေတြ ႔ကို အရသာရွိရွိ ခံစားရွဴရွိဴက္ပစ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မက ေလေအးစက္ကို မႀကိဳက္။ အခန္းအလုံပိတ္ၿပီး ေလေအးစက္ဖြင့္ထားရသည္ကို မြန္းက်ပ္သည္ဟု ခံစားရသည္။ အခန္းျပန္္ေရာက္လွ်င္ ေလေအးစက္၏ တစိမ္းဆန္ေသာ ေအးစိမ့္ျခင္းက ဆီးႀကိဳေနမွာက ေသခ်ာသည္။ သူ ႔ဆီမွာေတာ့ ေလေအးစက္ မလိုေလာက္ပါဘူးေလ။ ေအးတာမွ နွင္းေတြေတာင္ ဖြဲဖြဲလွဳပ္က်သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ကြ်န္မ နွင္းပြင့္ျဖဴမ်ားကို ခ်စ္သည္။ အေအးဒဏ္ကိုေတာ့ မခံနိုင္။ ဒါကိုပင္ သူက တစ္မ်ိဳး အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ျပခဲ့ဖူးသည္...“မက အားငယ္တတ္တယ္၊ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံနိုင္ဘူး” တဲ့
ကားအသြားအလာကို ၾကည့္ၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ အေျပးကေလး ကြ်န္မ ကူးလိုက္သည္။ အေႏြးထည္ ၀တ္မထားမိတဲ့ ကြ်န္မကို စိုထိုင္းထိုင္းေလျပည္ က ကလူက်ီစယ္ေနသလိုပဲ။ အကာကြယ္မဲ့တဲ့ ရင္ကိုမွ တမင္ညိဳးတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္လိုေပါ့.... တစ္ေယာက္တည္းေနေနတာ အေကာင္းသားနဲ႔... ခုေတာ့ ကြ်န္မ့မွာ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းကို မလႊဲမေရွာင္နို္င္ေအာင္ ျဖစ္ေနရၿပီ။ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေဘးမွာ ရွိေနလ်က္ အထီးက်န္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္ တဲ့...ၾကားဖူးပါရဲ ႔။ ဒါဆို...သူ ေရာ...........?
..............................................................................................ကြ်န္မလိုပဲလား.............................?
အခန္းတံခါးကို အသာဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္က အလုပ္ထြက္သြားနွင့္ၿပီ။ မသိမသာေလး ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားရသည္။ ဒီေန႔ အဖို႔ ေလေအးစက္ဒဏ္ကေန လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ကြ်န္မ အိပ္လို႔ ရၿပီ။ တညလုံး ဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေလေအးစက္ရဲ ႔ ေအးစိမ့္မွဳ နည္းနည္း က်န္ေနတုန္းပဲ။ ေဘးလြယ္အိတ္ကို ခုံေပၚ ပစ္တင္၊ လက္ဆြဲေတာ္ ဖုန္းကို အားသြင္း၊ ေနာက္ ကုတင္ေပၚကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္လွဲလိုက္ေတာ့သည္။ ပခုံးသားေတြကို ေျဖေလ်ာ့ၿပီး မ်က္လုံးေတြကို မိွတ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ေရာ လူပါ အေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနသည္။ ကြ်န္မ အိပ္လိုက္မွ ျဖစ္မည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ေတာ့ အားလုံး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ ႔။
တစ္ခုပဲ။ ေက်းဇူးျပဳ၍ အိပ့္မက္ မမက္ခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မက္ေလ့ရွိတဲ့ ထိုအိပ္မက္။ သိတယ္ မဟုတ္လား.... အေမွာင္ထဲမွာ ကြန္ျပဴတာက ဖြင့္ထားမယ္၊ ကြ်န္မက အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့ေနၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံကို ေငးေမာမင္သက္ေနမယ္၊ ဓာတ္ပုံထဲက... လိုက္ဖက္ညီလြန္းတဲ့ စုံတြဲတစ္တြဲက အေရာင္တူ၊ဒီဇိုင္းတူ ၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး မနာလိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿပံဳးျပေနမယ္၊ ... ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မမ်က္လုံးတ၀ိုက္ ပူလာမယ္... ပါးျပင္ေတြစိုစြတ္လာမယ္... မသကၤာလို႔ မွန္ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္လုံး၂လုံး မရွိေတာ့တာကို ျမင္ရမယ္...............
အထိတ္တလန္႔ အိပ္မက္က နိုးလာၿပီးေတာ့လည္း...........လက္၀ဲရင္အုံတျခမ္းလုံး စူးရွေအာင့္ထိုးတဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျပန္အိပ္မရပဲ မိုးလင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပဲေလ။
တကယ္ဆို ကြ်န္မကိုယ္နွိဳက္က အစြဲအလန္းႀကီးလြန္းတာပါ။ သူကေတာ့ ျပတ္သားသြားခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ကသာ ေမ့လို႔မရ မုန္းလို႔ မရနဲ႔............ အို အိပ္ေတာ့မယ္ အခ်စ္ရယ္... မင္းအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေန႔သစ္တစ္ေန႔ျဖစ္ပါေစ ေနာ္...
သူၾကားၾကား၊ မၾကားၾကား...
သူသိသိ၊ မသိသိ...
ဆုေတာင္းေတြ ေျခြရင္း
... ကုတင္ေခါင္းရင္း ေဆးဗူးထဲက ေဆး၂လုံးကို ထုတ္ယူ၍ ကြ်န္မ ေသာက္သုံးလိုက္ေတာ့သည္။
...........****.....................****.....................****.........................****..........
“ခ်စ္သူသိေစ”
~`အရိပ္..လို၊
အမိန္႔ေတာ္ခံခဲ့၊
ဒုတိယအသက္..ပါ.......။
~`ႀကိတ္ခါ...
မုန္းေမ့လည္း၊ ခက္ခဲ
ႏွစ္ဦးဆိုင္အတိတ္...ကို........။
မွဴးဒါရီ ခံစားတင္ျပသည္။
၃း၅၁(ဗုဒၶဟူးေန႔) ၁၁-၀၂-၂၀၀၉
လည္း ညိဳ ႔မွိဳင္းမွိဳင္းနဲ႔ရယ္....။ တစ္ညလုံး အလုပ္လုပ္ထားတာေတာင္ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ အစိုးမရနိုင္ပါလား.. ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးေတြးေနမိတုန္း...။
အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြက လက္ပတ္နာရီဆီ ခဏေရာက္သြားသည္။ အိုး... သည္ေန႔က နားရက္ပဲ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ သူေျပာဖူးတာကို ေျပးအမွတ္ရသြားတယ္... “မတို႔ဆီမွာ ည၁၀နာရီဆိုရင္၊ ဒီမွာက ေန၀င္ရီတစ္ေရာ ပဲ ရွိေသးတယ္။ အေမရိကားမွာဆို မနက္ခင္း ၉နာရီေလာက္ေပါ့”တဲ့...အဆက္အစပ္ မရွိတဲ့ သူ႔ စကားကို ကြ်န္မက “အင္း..အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ?””ေမးေတာ့..........“အခ်ိန္နာရီဆိုတာ လူေတြကန္႔သတ္ထားလို႔သာ တစ္ေနရာမွာ ေန႔၊ ေနာက္တစ္ေနရာမွာက် ညရယ္လို႔ လိုက္ျဖစ္ေနရတာ၊ ကိုယ္တို႔လည္း နွစ္ဦးဘုံဆိုင္ စိတ္တိုင္းက် နာရီတစ္ခု သတ္မွတ္ထားမယ္ေလ။ ဒါဆို ေစာတယ္၊ေနာက္က်တယ္...ဆိုတာေတြ မထားေတာ့ဘူး။ ေရွ ႔တိုး ေနာက္ဆုတ္ အခ်ိန္ေတြ လိုက္ညိွေနဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူး။ အတူေတြ႔ေနရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုပဲ ရွိေစမယ္..မေကာင္းဘူးလား””တဲ့
အခ်ိန္အတိအက်တြက္ခ်က္ လုပ္တတ္ၿပီး၊ သူ၏ေနာက္က်မွဳမ်ားအေပၚ မေက်မနပ္ေျပာလြန္းတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ အမွတ္တရ စကားလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု သူ ေပးခဲ့တာေလ။ အဲ့သည္ ကာလေတြတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္တိတိက်က် လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္တတ္တာဟာ အက်င့္ေကာင္းတစ္ခုလို႔ ကြ်န္မ တသမတ္တည္း ယူဆခဲ့ဖူးသည္...။ ခိုင္မာသည့္ယူဆခ်က္ေၾကာင့္လည္း တစ္ခ်ိဳ ႔ေနရာေတြမွာ တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းကို လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း နားမလည္ခဲ့ဘူး။
မနက္ခင္း က်ိဳးတို႔က်ဲတဲေနေရာင္ျခည္က တအိအိေရြ ႔ေနတဲ့ကား မွန္ျပတင္းကို ျဖတ္ၿပီး ကြ်န္မ၏လက္ေပၚကို ခပ္အုံ႔အုံ႔ေလး ျဖာက်လာတယ္။ ၾကားခံျဒပ္ေတြ ကာဆီးေသာ္လည္း အလင္းကထုတ္လႊင့္ေသာ အပူဓာတ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ ေႏြးသြားသလို ျဖစ္မိေသးသည္။ ေဩာ္.. သူ႔ကိုလည္းပဲ ကြ်န္မအတြက္ မရွိမျဖစ္ ေနတစ္စင္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ နွစ္ဦးၾကား ရွိေနသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အေႏြးဓာတ္ကို ေမတၱာေရာင္ျခည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ကြ်န္မထံ ကူးစက္ လုံၿခံဳေစခဲ့ဖူးလို႔ေလ..။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ အခုေန ကြ်န္မလက္ဖ၀ါးမ်ားကို သူ႔လက္ဖ၀ါးရွရွမ်ားထဲထည့္သိမ္းထားခ်င္လိုက္တာ..။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ကြ်န္မမွာ မရွိပါ။ ထို႔အတူ... ကြ်န္မ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေတြကို သူဖက္က စိိတ္၀င္တစား နားေထာင္လိုေသးေၾကာင္းကို လည္း ကြ်န္မ မေရရာပါ။
တစ္ကားလုံး အသံတိတ္ေနသည္။ အလုပ္သြားမည့္သူမ်ားေရာ၊ အလုပ္မွျပန္လာသူမ်ားေရာ.. ကိုယ့္အာရုံနွင့္ကိုယ္... တစ္ခ်ိဳ ႔ ငိုက္ျမည္းပါလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ နားက်ပ္မ်ားတပ္၍ သီခ်င္းနားေထာင္လ်က္ ပါလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ကားမွန္ျပတင္းမွတဆင့္ အျပင္ဖက္ကို ေငးေမာလာၾကသည္။ ကားသမားကေတာ့ ေမာင္းရိုးေမာင္းစဥ္အတိုင္း၊ ကြ်မ္းက်င္စြာ ခရီးနွင္ေနသည္။ ကြ်န္မလည္း... အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ကို တြက္ဆေနမိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္နွင့္ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္မည္။ သီခ်င္းဖြင့္မည္။ အ၀တ္လဲ ေျခေဆး လက္ေဆးၿပီး ကုတင္ေပၚ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္လွဲလိုက္မည္။ ဟိုးအရင္ေတြကလို... ဖုန္းေလးကိုင္ သူ႔အေခၚကို ေစာင့္ရန္ မလိုေတာ့...။ “မဂၤလာရွိတဲ့ နံနက္ခင္းပါ..ခ်စ္ေလး” ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကည္နွဴးရင္ခုန္စရာမလိုေတာ့...။
အိုးးး... ကြ်န္မ ေနာင္တရေနတာလားကြယ္.. တကယ္ဆို ဘာေနာင္တ ရစရာရွိလဲ။ ဟုတ္တယ္...သူ နဲ႔ ပတ္သတ္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဖက္က ဘာမွ မမွားခဲ့ဖူးလို႔ ကြ်န္မ ခုထိ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ။
ၾကည့္တတ္မည္ဆိုပါက... ကြ်န္မမ်က္လုံးေမွးေမွးထဲမွာ အရိပ္မွိဳင္းေတြ လူးလာခတ္ေနတာ ျမင္ရနိုင္သည္။ ေလလႊင့္ငွက္တစ္ေကာင္စနက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးအမည္မဲ့မ်ိဳးေစ့က စတဲ့ ၀ကၤဘာထဲမွာ ကြ်န္မတ၀ဲလည္ေနတုန္းဆိုတာကိုပါ.. အခန္႔မသင့္လွ်င္ ျမင္နိုင္သည္။ အတိတ္ကို ရုပ္ရွင္ျပသလို ေနာက္ကို ျပန္ရစ္ၾကည့္လို႔ မရမွန္း သိလ်က္၊ တိုက္ဆိုင္မွဳေတြ ရွိလာတိုင္းမွာ သူ႔ ကို ကြ်န္မသတိရသည္။ သတိရတာထက္ ပိုတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမွာပါ... သူ႔ကို ကြ်န္မ လြမ္းသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ လြမ္းေနေၾကာင္း သူသိေအာင္ ၀န္မခံလို။
သို႔မဟုတ္ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ကြ်န္မလြမ္းေနသည့္အေၾကာင္း ဖြင့္ဟ ေျပာလို႔ရမလဲ?
....................................................................................................
လမ္းမေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေရတြက္ေနလိုက္သည္။ ၁..၂..၃..၄..၅....၆.....၇........ခဏပဲ.. တျခားဆီ စိတ္လႊင့္သြားျပန္သည္။
ကြ်န္မ ေရွ ႔နွစ္ခုံအေက်ာ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္က တအားအိပ္ငိုက္ေနပါလား...ငိုက္ေနပုံကလည္း မသက္သာလွပါဘူး။ ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္..ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကို ေျပာတာပဲေနမွာ..။ ၾကည့္ဦးေလ သူငိုက္ေနပုံက၊ တစ္မိနစ္ျခား တစ္ခါ၊ ေခါင္မိုးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသလိုပဲ။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူခမ်ာေတာ့ ရယ္နိုင္ရွာမယ္ မထင္ဘူး။ တရုတ္ႀကီးက ထြားကလည္း ထြားေသး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ကမာၻႀကီး ၄၅ဒီဂရီ ပိုေစာင္းသြားသလားမွတ္ရေအာင္ ေဘးလူေပၚ ပိက်လာလိုက္တာ... ကြ်န္မသာဆို သည္းခံနိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚမွာ အရာရာ သည္းခံနိုင္စြမ္းေတာ့ ရွိခ်င္သား..။ ကေလးေလးလို ကြ်န္မအေပၚ သူ စိတ္ေကာက္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ကြ်န္မစိတ္ မဆိုးဆိုးေအာင္ တမင္ သူ စေနာက္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ မရည္ရြယ္ပဲ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကားေတြက ကြ်န္မအသည္းနွလုံးကို နာက်င္သြားေစတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။
၁..၂..၃..၄..၅...၆...၇.......၈...................၉......................၁၀.................................သစ္ပင္ေတြကို အစက ျပန္ေရတြက္ရမယ္။ အသုံးမက်ေတာ့တဲ့ ပစၥည္းကို၊ လႊင့္ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အသုံး၀င္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေပၚ တက္မက္စြဲလမ္းေနဟာ ေရရွည္အတြက္ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား?? ေမ့လက္စနွင့္ ေမ့လိုက္ပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ နွစ္သိမ့္ရသည္။
ကိုယ့္အေတြးနွင့္ ကိုယ္ ကြ်န္မ နွဳတ္ခမ္း တဖက္တြန္႔ေကြးသြားသည္။ ကြ်န္မေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္နွစ္သိမ့္တတ္ေနပါလားကြယ္..။သူ သာ ျမင္လွ်င္ ေျပာ ဦးမွာ... “ခနဲ႔ၿပံဳး”” ဆိုၿပီးေလ။ မစဥ္းစားဘူး မစဥ္းစားဘူး ဆိုၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေတြပဲ ဆက္တိုက္ စဥ္းစားေနမိပါလား..။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အသံေတြကို ၾကားေယာင္ၾကည္နွဴးေနနိုင္တဲ့ ကြ်န္မကို ကြ်န္မလည္း အံဩပါရဲ ႔...။
သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ ေလေအးမ်ားကို ကြ်န္မ တ၀ ရွဴ သြင္းလိုက္သည္။ အားရပါးရ ျပန္ မွဳတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ “သက္ျပင္းခ်မိေနာက္ေတာ့ ဖုံးကြယ္မရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေဟာင္းအႏြမ္းေတြလည္း ပါသြားပါေစ”တဲ့.....ဒိုင္ယာရီထဲက စာေၾကာင္းေလးက အမွတ္တရနွင့္.....ဟူးး.. ရင္ထဲက ပူလိုက္တာ...။
ဟိုေရွ ႔မွာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သည္ မွတ္တုိင္ေက်ာ္လွ်င္ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီ။ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ မရိုးနိုင္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေငးမိသည့္ ရွဴ ႔ခင္းေတြထဲမွာ ဤကန္ေရျပင္လည္း ပါသည္။ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္က သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ျဖင့္ အုံ႔မွိဳင္းေနသာ ေျမညီလမ္းေလးလည္း ပါသည္။ ေျမညီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္က်ဲက်ဲ ခင္းထားေသာ သစ္သားခုံတန္းေလးေတြလည္း ပါသည္။ “ဒီေနရာေလးမွာ အတူ လက္တြဲၿပီး၊ ညေနခင္း ေအးေအးလူလူ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္” လို႔ ကြ်န္မ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ေန႔စြဲေတြလည္း ပါသည္။ ထိုသို႔ ကြ်န္မ ပူဆာလိုက္တိုင္း၊ မျမင္ရေပမယ့္ သူ ၿပံဳးလိုက္ေၾကာင္း ေသခ်ာသည့္ ခံစားအသိေလးလည္း ပါသည္။
“တင္းေတာင္..”
ေရွ ႔မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးသည့္ ေခါင္းေလာင္းကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က နွိပ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္က ရထားဘူတာရုံ တစ္ခုနဲ႔ နီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုံးစံအားျဖင့္ ဤမွတ္တိုင္တြင္ ကြ်န္မနွင့္အတူ ဆင္းမည့္ လူက လည္း မ်ားသည္။ စီးေနက် ခရီးသည္မ်ားျဖစ္ေရြ ႔ ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ကို ကြ်န္မ မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီ။ အေတြးနယ္ကြ်ံၿပီး၊ မွတ္တိုင္လြတ္သြားမွာ မပူရ။
ေရာက္ၿပီ။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း သဘာ၀ေလေအး၏အထိအေတြ ႔ကို အရသာရွိရွိ ခံစားရွဴရွိဴက္ပစ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မက ေလေအးစက္ကို မႀကိဳက္။ အခန္းအလုံပိတ္ၿပီး ေလေအးစက္ဖြင့္ထားရသည္ကို မြန္းက်ပ္သည္ဟု ခံစားရသည္။ အခန္းျပန္္ေရာက္လွ်င္ ေလေအးစက္၏ တစိမ္းဆန္ေသာ ေအးစိမ့္ျခင္းက ဆီးႀကိဳေနမွာက ေသခ်ာသည္။ သူ ႔ဆီမွာေတာ့ ေလေအးစက္ မလိုေလာက္ပါဘူးေလ။ ေအးတာမွ နွင္းေတြေတာင္ ဖြဲဖြဲလွဳပ္က်သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ကြ်န္မ နွင္းပြင့္ျဖဴမ်ားကို ခ်စ္သည္။ အေအးဒဏ္ကိုေတာ့ မခံနိုင္။ ဒါကိုပင္ သူက တစ္မ်ိဳး အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ျပခဲ့ဖူးသည္...“မက အားငယ္တတ္တယ္၊ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံနိုင္ဘူး” တဲ့
ကားအသြားအလာကို ၾကည့္ၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ အေျပးကေလး ကြ်န္မ ကူးလိုက္သည္။ အေႏြးထည္ ၀တ္မထားမိတဲ့ ကြ်န္မကို စိုထိုင္းထိုင္းေလျပည္ က ကလူက်ီစယ္ေနသလိုပဲ။ အကာကြယ္မဲ့တဲ့ ရင္ကိုမွ တမင္ညိဳးတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္လိုေပါ့.... တစ္ေယာက္တည္းေနေနတာ အေကာင္းသားနဲ႔... ခုေတာ့ ကြ်န္မ့မွာ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းကို မလႊဲမေရွာင္နို္င္ေအာင္ ျဖစ္ေနရၿပီ။ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေဘးမွာ ရွိေနလ်က္ အထီးက်န္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္ တဲ့...ၾကားဖူးပါရဲ ႔။ ဒါဆို...သူ ေရာ...........?
..............................................................................................ကြ်န္မလိုပဲလား.............................?
အခန္းတံခါးကို အသာဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္က အလုပ္ထြက္သြားနွင့္ၿပီ။ မသိမသာေလး ကြ်န္မ ၀မ္းသာသြားရသည္။ ဒီေန႔ အဖို႔ ေလေအးစက္ဒဏ္ကေန လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ကြ်န္မ အိပ္လို႔ ရၿပီ။ တညလုံး ဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေလေအးစက္ရဲ ႔ ေအးစိမ့္မွဳ နည္းနည္း က်န္ေနတုန္းပဲ။ ေဘးလြယ္အိတ္ကို ခုံေပၚ ပစ္တင္၊ လက္ဆြဲေတာ္ ဖုန္းကို အားသြင္း၊ ေနာက္ ကုတင္ေပၚကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္လွဲလိုက္ေတာ့သည္။ ပခုံးသားေတြကို ေျဖေလ်ာ့ၿပီး မ်က္လုံးေတြကို မိွတ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ေရာ လူပါ အေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနသည္။ ကြ်န္မ အိပ္လိုက္မွ ျဖစ္မည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ေတာ့ အားလုံး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ ႔။
တစ္ခုပဲ။ ေက်းဇူးျပဳ၍ အိပ့္မက္ မမက္ခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မက္ေလ့ရွိတဲ့ ထိုအိပ္မက္။ သိတယ္ မဟုတ္လား.... အေမွာင္ထဲမွာ ကြန္ျပဴတာက ဖြင့္ထားမယ္၊ ကြ်န္မက အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့ေနၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံကို ေငးေမာမင္သက္ေနမယ္၊ ဓာတ္ပုံထဲက... လိုက္ဖက္ညီလြန္းတဲ့ စုံတြဲတစ္တြဲက အေရာင္တူ၊ဒီဇိုင္းတူ ၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး မနာလိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿပံဳးျပေနမယ္၊ ... ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မမ်က္လုံးတ၀ိုက္ ပူလာမယ္... ပါးျပင္ေတြစိုစြတ္လာမယ္... မသကၤာလို႔ မွန္ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္လုံး၂လုံး မရွိေတာ့တာကို ျမင္ရမယ္...............
အထိတ္တလန္႔ အိပ္မက္က နိုးလာၿပီးေတာ့လည္း...........လက္၀ဲရင္အုံတျခမ္းလုံး စူးရွေအာင့္ထိုးတဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျပန္အိပ္မရပဲ မိုးလင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပဲေလ။
တကယ္ဆို ကြ်န္မကိုယ္နွိဳက္က အစြဲအလန္းႀကီးလြန္းတာပါ။ သူကေတာ့ ျပတ္သားသြားခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ကသာ ေမ့လို႔မရ မုန္းလို႔ မရနဲ႔............ အို အိပ္ေတာ့မယ္ အခ်စ္ရယ္... မင္းအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေန႔သစ္တစ္ေန႔ျဖစ္ပါေစ ေနာ္...
သူၾကားၾကား၊ မၾကားၾကား...
သူသိသိ၊ မသိသိ...
ဆုေတာင္းေတြ ေျခြရင္း
... ကုတင္ေခါင္းရင္း ေဆးဗူးထဲက ေဆး၂လုံးကို ထုတ္ယူ၍ ကြ်န္မ ေသာက္သုံးလိုက္ေတာ့သည္။
...........****.....................****.....................****.........................****..........
“ခ်စ္သူသိေစ”
~`အရိပ္..လို၊
အမိန္႔ေတာ္ခံခဲ့၊
ဒုတိယအသက္..ပါ.......။
~`ႀကိတ္ခါ...
မုန္းေမ့လည္း၊ ခက္ခဲ
ႏွစ္ဦးဆိုင္အတိတ္...ကို........။
မွဴးဒါရီ ခံစားတင္ျပသည္။
၃း၅၁(ဗုဒၶဟူးေန႔) ၁၁-၀၂-၂၀၀၉
3 comments:
ဟ မွဴးႀကီး
အျပတ္ကိုခံဇားေနဘာလားကြာ
မိုက္တယ္
ဟမ္ ...
အရမ္း ခံစားေနရလား ေမးမလုိ့ဟာ ..
တေယာက္က ပုိေစာေနဴပီ
ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္ ..
တကယ္ကုိ ရင္နဲ့ ခံစားေရးတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ...
စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ေမ့ပစ္လုိက္ လုိ့ ေျပာရမွာပဲ
နင့္ဘ၀မွာ ဒါ့ထက္ အမ်ားႀကီး အေရးဳကီးတာေတြ ရွိေသးတာပဲ
ဒါ့ထက္ ပုိတန္ဖုိးဳကီးတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ
ဒါေပမဲ့ နင့္အေရးအသားက မုိက္တယ္ သိလား
ေတာ့တုိးခ်န္
အရမ္းေကာင္းတယ္.....
ခံစားခ်က္ေတြအၿပည္႕ပဲေနာ္....
ရင္ဘတ္နဲ႕ဖတ္သြားတယ္.....
ဆုေတာင္းေပးခဲ႕တယ္.....
ခ်စ္သူသိပါေစ........
Post a Comment