“...အိတ္ဖြင့္ေပးစာ...”

“...အိတ္ဖြင့္ေပးစာ...”

ဖန္အိမ္ထဲက အလွေမြးငါးေတြ...
ျမစ္ကို စိမ္ေျပနေျပ ျပန္မွ်ားေနၾက သလိုမ်ိဳးးး
ကဗ်ာေရးသူ က ကဗ်ာဖတ္သူကို ...
စကားလုံးေတြနဲ႔ မထိတထိ မွ်ားလိုက္တယ္..။

အသားက်ရလြန္းလို႔ပဲ
စကၠန္႔လက္တံ ရဲ ႔ ေရြ ႔လ်ားမွဳက
လိုတာထက္ပိုၿပီး ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနခဲ့တာလား..
အဆံမပါတဲ့ အသံေတြရဲ ႔ တာသြားမွဳကေတာ့
ၾကားပါမ်ားတဲ့ နား ကို အူေနေစတယ္..။

ကဗ်ာဆရာ ရဲ ႔ ဇာတ္စင္ဟာ
သူ လိုသလို ခင္းက်င္းထားတဲ့
နုလုံးသား သားသတ္ရုံ .................
မွားယြင္းမွဳ မကင္းစင္တဲ့ အမွန္တရား
နာရီပိုင္းျခား ေရွာ့ရိုက္ နိုးရတဲ့ စကားလုံးမ်ားနွင့္ ျမဴဆြယ္ျခင္း ပဲ။

ဒါေပမယ့္...ကဗ်ာဆရာေရ
အေမွာင္ထဲမွာ ေတာက္ပခ်င္ခဲ့ျခင္းအတြက္
အိပ္မက္ဆိုးေတြကို တာလီ ခ်ဳိး ခဲ့သူခ်င္း အတူတူ
အနာက အနာကို စပ္စုတ္ေနတာနဲ႔ပဲ
ကဗ်ာကို ကြ်င္းလုံးကြ်တ္ က်ေနာ္ မဟပ္မိေတာ့ဘူး။

အေအးပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚကို
မေခၚပဲ ေရာက္လာတဲ့ မုိးတိမ္လက္ေဆာင္ေတြလို...
ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ေက်ာေပး ရပ္ေနသူ ခင္ဗ်ားရဲ ႔ေရြးခ်ယ္မွဳမွာ
ေနာက္ဆုတ္နိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္း ကန္႔သတ္ခံရျခင္း လို႔သာယူဆပါ။

မိေက်ာင္း ၀မ္းဆာ တဲ့ မ်က္ရည္...ေလာက္
မီးထိုးဖို႔ မိုးမိထားတဲ့ သစ္ပင္.. ေလာက္
ပန္းပြင့္ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ေကာက္က်စ္မွဳ ...ေလာက္
မေစးကပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔
က်ေနာ့္ စိမ့္အိုင္မွဳေတြကို မဖားေထးနိုင္လိုက္ခင္
ၾကမ္းကြ်ံ၀င္ သြားတဲ့ အမွိဳက္ အျဖစ္ရင္လည္း သတ္မွတ္ပါ။

ဒီ့ထက္ ေသခ်ာတာ တခုက
က်ေနာ္ အခု ေမးမယ့္ ေမးခြန္းမွာ
အတိတ္ကို ေဒါင့္မတ္က် ထိုးခြဲတတ္တဲ့ လႊသြား ေလးေတာင္ မွ
ျမဳပ္ကြက္ထည့္ ထားတဲ့ အေၾကာင္း....ပဲ။

ကဗ်ာဆရာရဲ ႔
မွ်ားစာဟာ....
အဆိပ္လူးထားတဲ့ အပ္ေကာက္ တေခ်ာင္းနဲ႔ တူရမယ္ ဆိုရင္

ၿမိဳခ်လိုက္တိုင္း စစ္စစ္ခါသြားမယ့္ အရသာလည္း ရွိရမယ္ ဆိုရင္

တဆစ္ခ်ိဳးေကြ ႔ရုံ အဆုံးမဲ့ လိမ့္ဆင္းရျခင္း သေဘာသဘာ၀နဲ႔လည္း ျပည့္စုံရမယ္ ဆိုရင္

ေရလြတ္ငါးး ဘယ္နွစ္ေကာင္ေလာက္မ်ား
လက္ခုပ္တရားစီရင္ ခဲ့ဖူးပါသလဲ ကဗ်ာဆရာ..?

မွဴးဒါရီ