“ဘယ္သန္”

ထင္ထားသလို
ဘယ္တုန္းကမွ သူ မလာေရာက္ခဲ့ဘူး

ခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ သူကို မေတြ႕ရသလို
မေတြ႔ခ်င္တဲ့ သူေတြကိုသာ ေတြ ႔ေနရတုန္းပဲ

၁၅ လက္မ ေဘာင္က်ဥ္းတခုထဲမွာ
လက္သည္းခြံတခုစာ အခန္းေလး လုပ္ၿပီး
အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ ဓာတ္ပုံေတြ သိမ္းထားတယ္

ကိုယ္အထိန္းအသိမ္းမတတ္လို႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့
သူ နဲ႔ သူ ႔အ ၿပံဳးေတြကေတာ့
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းထိ ေရစုန္ေမ်ာသြားမလဲ 

အနားမွာမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ နားလည္လာတဲ့ တန္ဖိုးကို
အရင္ကထက္ ပို ျမတ္နိုး ပါတယ္

ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္သူနဲ႔
ေနာက္မဆုတ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္သူ ၾကားမွာ
သူ ႔ လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံး နားစက္ခြင့္ေလး စေတး ခဲ့ ရ ၿပီး ၿပီ 

ၾကင္နာလို႔ ေပးတဲ့
ေၾကးနီေရာင္ အသည္းပုံ လည္ဆြဲေလးထဲမွာ
ကိုယ့္ဘ၀တခုလုံးစာ ရင္းနွီး ထည့္၀င္ လိုက္တယ္

ျပည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္
ဘယ္ဆီ တိုင္တည္ရေကာင္းမွန္း ကိုယ္ မသိေသးဘူး။။။။။

မွဴးဒါရီ