“အလြမ္းက ကိုယ့္ကို မီးမွိတ္လိုက္တယ္”

တေယာက္က တေယာက္ကို စြန္႔ခြာသြား တဲ့အခါ
ထြက္ေျပးရက္သူက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္......................
က်န္ရစ္ခဲ့သူက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္....................
အခ်စ္က ေျမဇာျမက္..................။

ရိုးသားပြင့္လင္း ျခင္းမွာ
ဘယ္အေရမွမၿခံဳျဖစ္ခဲ့တဲ့အခါ
မိုက္မဲသိုးတေကာင္နဲ႔ ကြ်န္မ တူခဲ့လိမ့္မယ္
ေျဖာင့္မတ္ ထူအျခင္းမွာ
ဘယ္အၾကည့္ကိုမွ မေရွာင္လြဲ ျဖစ္တဲ့အခါ
ရန္လို သင္းကြဲ အရိုင္းသားေကာင္ ဆန္ခဲ့လိမ့္မယ္
အိပ္မက္ေတြကို နမိတ္ဖတ္လြဲခဲ့ၿပီး
အဆိပ္တက္ေနတဲ့ ကတုန္ကရင္နဲ႔
ရင္ဘတ္အကြဲမွာ တြယ္ခ်ိတ္ေလးမ်ားတန္းလန္း...
တံခါးရြက္တို႔ ထာ၀ရက်ိန္စာသင့္အခန္းမွာမွ ကြ်န္မ ေနေပ်ာ္ခဲ့ပါရဲ႕။

သူမ်ားေတြလို ေ၀းခ်င္လို႔ ေ၀းသြားတာလည္း မဟုတ္ပဲ
ေ၀းသင့္လို႔ ေ၀းသြားၾကတာလည္း မဟုတ္ပဲ
ေ၀းေနလို႔ ေ၀းသြားၾကတာမ်ိဳး....ေ၀း၊

အရိပ္အကဲမၾကည့္တတ္တဲ့အခါ
တိမ္ေအာ္သံဟာေတာင္ ဆူညံ လြန္း ေနမယ္။


ဇူလွိဳင္ေရ........
ခုဆို ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြ အရမ္းသည္းေနၿပီ
လမ္းမေပၚမွာလည္း ေရေတြခ်ည္းပဲ
ေမွာင္ထဲမည္းထဲမွာ
ဆလုိက္ထုိးသလို ကားမီးေရာင္ေတြေအာက္က...
မိုးစက္ေတြက်ေနပုံ သိပ္လြမ္းစရာေကာင္းတယ္...သိလား

ဇူလွိဳင္ေရ........
ဖိစီးစိတ္မွာ စကားလုံးေတြ သက္၀င္ေတာက္ပေနၾကၿပီ
အလြယ္တကူ ေမ့မသြားေသးတာကိုက ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လို႔
အိပ္မက္ေဟာင္းေတြက ဒိုးယုိေပါက္ စိမ့္စိုလို႔
ထီးရြက္အိုေအာက္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးမိုးခိုလို႔
ခ်စ္သူ ႔အျပန္လမ္း အရပ္မ်က္နွာဖက္ဆီ ဦးတည္လို႔...သိလား

ဇူလွိဳင္ေရ....
ငါကေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ လမ္းဆန္ဆန္ခင္းလိုက္တာပါပဲ
အခ်ိဳးအေကြ႕ မွာ အခိုးအေငြ႕ေတြအျဖစ္နဲ႔
အစြန္းထြက္တဲ့အထိ တိုးေ၀ွ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ခံခဲ့ရ
မနက္ျဖန္မ်ားစြာတိုင္ေအာင္ ထိရွ အက္ေၾကြေနမယ္........။
သိလား...။


၁၄။၀၇။၂၀၁၀

ေျပာမျဖစ္တာကလြဲရင္
မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

မၿပံဳးျပသင့္တာကလြဲရင္
အခ်ိန္တိုင္းမွာ ၿပံဳးျဖစ္လာတယ္။

အငိုလြယ္ အရွိဳက္ခက္ေသာ
အေဟာင္းမ်ား၏ေနာက္ဆက္တြဲ
ဘယ္ဆီထိ ရိတ္သိမ္းရဦးမွာတဲ့လဲ
ေအာ္ေအာ္ ေမးလိုက္ခ်င္ရက္..
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။
တကယ့္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။

ပင့္ကူမွ်င္နဲ႔ယက္ထားေသာ ပင္လယ္တုေလးေရ....................

အလြမ္းက ကိုယ့္ကို မီးမိွတ္လိုက္တာ
မေန႔တေန႔မ်ားဆီကလိုပဲေပါ့...။


မွဴးဒါရီ