Thursday, August 12, 2010

အရူး ၁

ဒီကဗ်ာကို ကဗ်ာလိုေရးဖို႔
ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသလဲ
စကားအျဖစ္ ၀တၳရားေက်ပြန္မွဳအျဖစ္နဲ႔ေတာင္မွ
ေမးခြန္းမထုတ္ၾကပါနဲ႔လားကြယ္.. .. ..
လြင့္လြင့္ေမ်ာေမ်ာ..
မုိးထဲရည္ထဲ၊ သံသရာထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္
ေအးျမျခင္းေတြ ကိုယ့္ထံ ကူးစက္မလာဘူး
အမ်ား နားလည္ေအာင္လည္း ကိုယ္က ေနမျပတတ္ဘူး
သူ႕ မ်က္လုံးေတြထဲက အဓိပၸာယ္ေတြ ကိုယ္ဆြဲမထုတ္တတ္ဘူး
မ်က္လႊာေတြသာ ခဏခဏ ခ်ျဖစ္တယ္
ရင္တုန္ပန္းတုန္ အကၡရာေတြ သူေရးျခစ္ေတာ့
မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ကလပ္
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုယ္ လိုက္လိုက္ဖမ္း
ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ လိုက္လိုက္ဖမ္း
ကိုယ့္သိပ္သည္းမွဳနဲ႔ကိုယ္မြန္းက်ပ္ေနရ။
ေပ်ာ္ခ်င္တယ္.. က်န္တာေတြ ဂရုမစိုက္အားဘူးဆိုေတာ့
ေပ်ာ္ခ်င္တယ္မလား ေပ်ာ္လိုက္ပါလားတဲ့
ဟုတ္မွာ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ေလး
ကိုယ္ သံေယာင္ လိုက္မိတယ္
သူငယ္ခ်င္း.. ကိုယ့္ေျခေထာက္ေရွ႕ မင္းေျခထိုးခံေပးမလား
ေမွာက္လဲက်တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ညိဳးထိုး
ဟားတိုက္ရယ္ပစ္လုိက္ရရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ

မွဴးဒါရီ

2 comments:

emayarKhin said...

စကားလံုးေတြေငးသြားတယ္...
ကဗ်ာကရွယ္ပဲ...။။။

ဆူးရင့္ said...

ကဗ်ာလာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္
တကယ္ ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာပါ
အမွန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဟားတိုက္ ရယ္ေမာပစ္တာလဲ ေပ်ာ္စရာ တစ္မ်ဳိးပါပဲ။
ကဗ်ာမ်ား ဆက္လက္ ေရးသားႏိုင္ပါေစ..။