My Diary My Soul

စာေတြအမ်ားၾကီးေရးခ်င္တယ္ ။ အခုခ်ိန္မွာ ေရးသမွ်ကိုေတာ့ လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ ကိုယ္ခ်မျပရဲဘူး။
ကုိယ့္စိတ္ဟာ တစ္၀က္ျဖဴ  ၊ တစ္၀က္မဲ ေနတာ။ ကိုယ့္စာေတြဟာ အျပစ္ျမင္၊ဘက္လိုက္တာမ်ားေနတာ .. ကိုယ္မႏွစ္သက္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္စရာ ကိုယ့္မွာမရွိဘူး။ သတိရမိတုိင္း အျပစ္ျပဳသူလို ခံစားရတယ္။ ဘ၀ဆုိတာကို အရိုးသားဆုံး ျဖတ္သန္းခြင့္ေလးပဲ ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သူစိမ္းေတြေပ်ာ္တာကိုေတာင္ ကိုယ္လိုက္ေပ်ာ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေပ်ာ္တာကိုလည္း..အျပည့္အ၀ကြ်န္ေတာ္လိုက္ေပ်ာ္ေပးခ်င္တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း ျဖစ္ရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေလာဘမၾကီးပါဘူး။ အခ်စ္က နက္ရွိဳင္းလြန္းတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ခုန္မခ်ႏိုင္ခဲ့ဘူးမလား..ကြ်န္ေတာ့္အသည္းႏွလုံးကို ေက်နပ္တဲ့အထိ ရိုက္ပုတ္ပါ။ အနက္ရွိဳဳင္းဆုံး ဒဏ္ရာေတြ ေပးပါ။ ျပီးရင္ေတာ့ အျဖဴစင္ဆုံး မုန္းေမ့ခြင့္ ေပးပါ။ ဒီလို ဆုေတာင္းခ်င္တယ္ ။ဆုေတာင္းတုိင္းဟာ တစ္၀က္မွာ ရပ္သြားတယ္။ ကိုယ္အျမင္မွန္ရတယ္။ ဆုေတာင္းေနလို႔ မရဘူး။ လုပ္ယူမွ ရမယ္ဆုိတာ
ေတြ။ ဆက္ျပီး ဆုမေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ရပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး။ မုန္းေနတာကို မုန္းေနတယ္လို႔ ကိုယ္ေျပာမထြက္ဘူး။ ေရးျပီး သိမ္းထားခဲ့တဲ့ကိုယ့္အမုန္းေတြက ကိုယ့္ကို ၾကက္သီးထေစတယ္။ အခ်စ္ၾကီးလို႔ အမ်က္ၾကီးရတာပါလို႔ ကြ်န္ေတာ္ မဖုံးကြယ္ခ်င္ဘူး။
ဟန္ေဆာင္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ မသိဟန္ေဆာင္ေနႏိုင္မွာလဲ။ႏွလုံးသားက တံခါးေခါက္တုိင္း၊ ဖုန္းဖုန္းဒိုင္းဒုိင္း ကုိယ္ျပန္ပစ္လဲတယ္။ ျပန္ထတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ယူပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ယူရဦးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား တုိး၀င္ နက္ရွိဳင္းခဲ့ရသလဲ။ ဒီအေမွာင္ထဲက ထြက္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးတယ္။ အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္
ျမင္ကြင္းထဲ မေရာက္ေအာင္ ေ၀းလြန္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ ထြက္ေပါက္ရွိလိမ့္မယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြး
လည္း ရွိလိမ့္မယ္။ ခ်စ္ျခင္း အေပါင္း ေမတၱာျဖစ္ခြင့္လည္း ရွိလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ဟာ ေနာက္အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ အစားထုိးလဲလွယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ လွိဳင္းပုတ္ခ်က္ေတြ ျပင္းေလေလ၊ ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ေလဆုိတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ိဳးသာ ကြ်န္ေတာ့အခ်စ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အနာကို သဘာ၀အတိုင္းပဲ က်က္သြားေစခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အနာအတြက္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပးပါ ။ ကိုယ့္အနာကို သူမ်ားလွ်ာနဲ႔လာလ်က္ေပးတဲ့ သာယာၾကည္ႏႉးမွုမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မလိုအပ္ဘူး။ အခုေန စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ (၇)နာ၇ီ (၄၅)မိနစ္။ ဆြဲအားတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကုိယ္ႏိုးလာတယ္။ မေတြးသင့္တဲ့ လူ၂ေယာက္အေၾကာင္းေတြးတယ္။ နာနာေမတၱာပို႔ရင္းကပဲ
မ်က္ရည္ေတြေတြက်တယ္။ ဒီစာကို ကြ်န္ေတာ္ခ်ေရးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းမို႔
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္အျပည့္အ၀တာ၀န္ယူရမယ္ ။ ေနာင္တကုိ ကြ်န္ေတာ္ျပန္အမ္းလိုက္ပါရေစ။ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း ရွိေနတယ္ ။အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လုိ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ခုလိုအခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲကို ကြ်န္ေတာ္၀င္တိုးႏိုင္မွာလဲ။ သူ ႔အခ်စ္ေတြကို အေလးထားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အားနာတယ္။ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာလွည့္ျဖားျခင္းမွ ထာ၀ရကင္းလြတ္ခြင့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အပိုင္ရထားပါေသးတယ္ မဟုတ္လား ။


မႉးဒါရီ
မနက္ ၀၇း၄၅
၁၉။၀၁။၂၀၁၆