“ေခၚသံ”

စိတ္အလ်ဥ္ကို

ငါ့ေျခလွမ္းနဲ႕လိုက္တယ္။

ငါ့လက္နဲ႕ထုဆစ္ၾကည့္တယ္။

ငါ့အေသြးတို႕ ဆူပြက္ေလာက္ၿမိဳက္သည္အထိ

ငါ့ ဘ၀ကို ငါေအာခ်လိုက္ရတယ္။

မမီွဘူး။

မီုးျမင့္က ပန္းလိုပဲ...

ဒီရည္မွန္းခ်က္...

အခ်က္က်က်၊ ခက္လွေပါ့။

လုပ္နိဳင္သေလာက္ေလး လုပ္ေပးခ်င္တာပါ။

၁က်ပ္ရွိရင္..ျပား၅၀ေလာက္

ေ၀မွ်ေပးခ်င္ရဲ႕။

အတၱက အဲဒီလက္ကို ပုတ္ခ်တယ္။

ဒါဆို လကုန္ရက္ နင္ဘာနဲ႕စားမလဲ တဲ့?

ဒီမွာ သတၱိက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ကေန

ေရွာင္ထြက္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတာမျမင္သင့္ပဲ

ငါ ျမင္လိုက္ရတယ္။

မေျပာတတ္ဘူး။

ဘာမွမစားပဲ ငါေနနိဳင္ရင္ေနတယ္။

၀မ္းတထြာအတြက္နဲ႕

လူလူခ်င္း ပစ္ခတ္ေနၾကတာမျမင္ဘူးလား။

ပိုးလိုးပက္လက္အိုးအိမ္ေတြၾကား...

ပိုးစိုးပက္စက္ အသက္ေပးလိုက္ၾကရတာ မျမင္ဘူးလား။

ခုဆို ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ ေနဖို႕ေတာင္

ေရရွားတယ္။

ေငြရွိလည္း ေရမရွိဘူး။

ေရႊရွိလည္း ေရမရိွဘူး။

ဘုရားနဲ႕ တရားကို

လက္ကားယား ပူေဇာ္ေနသူေတြေၾကာင့္လား?

ဘုရားသားကို...တုတ္နဲ႕ ပူေဇာ္လိုက္သူေတြေၾကာင့္လား?

ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္

ငါ့ၿမိဳ႕ေလး ေရနဲ႕ အက်င္းခံလိုက္ရ၊

ေလနဲ႕ အက်င္းခံလိုက္ရ...

အို တစ္ကယ္ဆို...ျပစ္မွားသူတို႕ေက်ာကိုပဲ

ေရြးၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခ်ပါေတာ့လား။

ထုိင္ၿပီး ေလထုေနရုံနဲ႕

ငါဟာလည္း ငါ့အတြက္ ငါ တာ၀န္မေက်ေသးပဲ

ငါ့မိသားစုအတြက္ တာ၀န္မေက်ေသးပဲ

သူစိမ္းေတြအတြက္ တာ၀န္ေက်ဖို႕ ဘယ္လုပ္နိဳင္မွာလဲ။

ဆိုတဲ့ အေတြးက...ရင္ဘတ္ကို ေခါက္တယ္။

ေရာင့္ရဲတဲ့ အသိ၊

ေျဖသိမ့္တတ္တဲ့ တရား

အလကားအသုံးမက်ဘူး

ထမင္းမ၀ဘူး။

ပိုက္ဆံလည္းမရဘူး။

ကယ္တင္္ခြင့္ကို

အေမေပးတဲ့ ခႏၶာနဲ႕အသက္တြဲေနသေရြ႕

(သခၤါရတရားကို ေဘးခဏထိုးရင္း..)

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနႏ ၱပုံေအာ...၊

နည္းနည္းမ်ားမ်ား သေဘာမထားပဲ

နီးနီးေ၀းေ၀း ထည့္မေတြးပဲ...

တုိ႕ေျမ၊တို႕လူမ်ိဳးအတြက္...

တတ္နိဳင္တဲ့ဘက္က

ငါလည္း ေပးဆပ္ပါရေစ။

ငါေမြးတဲ့ေဒသ...၊

ဘယ္နွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ကမာၻပ်က္ပ်က္...

ေလာကႀကီးအလယ္...

မ်က္နွာဘယ္ေလာက္မည္းမည္း၊

ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ နဲ႕ ျပန္ထူေထာင္

သုညေအာက္ကေန ေခါင္းေထာင္ထနို္င္ဖို႕

(အေ၀းေရာက္သူတို႕ပါမက်န္)

ညီညႊတ္စည္းလုံးၾကဖို႔ လိုတဲ့ (ဒီအခ်ိန္)

ငါေခၚမယ့္ အသံ..

ဒါ...မ်ိဳးခ်စ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္...

ရဲရဲေတာက္ ပြင့္လန္းဖို႕လိုျပီ။ ။

မွဴးဒါရီ(၀၂/၀၅/၂၀၀၈)