“ကဗ်ာထဲက ကဗ်ာ၁ပုဒ္ဆုိပါေတာ့”

တစ္ခါတစ္ေလ
ရင္ဘတ္ႀကီးထဲ
ဆို႕နစ္ေၾကကြဲမွဳေတြ
ဓားေကာင္မ်ား လို
ေဖာက္ခြဲထြက္လာၿပီး
စာရြက္ျဖဴေတြေပၚ
စာ လုံး မ်ား အျဖစ္ အန္ခ်
ကဗ်ာ ဆိုတဲ့
ဖြင့္ဟ၀န္ခံျခင္းကို
ေဟာဒီလက္နဲ႕
အမွတ္မထင္ လုပ္မိတယ္။

မင္းေလးဟာ...
ငါ့အသက္ဆီကေန
ထိုးထြက္လာတဲ့ အေညွာင့္ေလးလိုပဲ
၀ိဥာဥ္ခ်င္း ေပါင္းစပ္
ျမတ္သထက္ အျမတ္ဆုံး
မီးလွ်ံေတာက္တဲ့ နွလုံးထက္မွာ
သရဖူ ကိုေဆာင္း...(အမွတ္တမဲ့)
ငါ့ေခါင္းကို ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေစခဲ့သူ...ေပါ့။

ဦးေနွာက္ကေပ်ာ့ၿပီး
နွလုံးသားက မာတဲ့အခါ
အခ်စ္ကို...
ခလုတ္တိုက္ ေခ်ာ္လဲတဲ့ ဟာသေလာက္ေတာင္
မရယ္မိၾကေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႕ ပဲ ငါထပ္အန္ခ်လိုက္မိတယ္။

နာရီလက္တံနဲ႕ အတူ
တင္းမာမွဳေတြ ေရြ႕လ်ားျပတ္ေရႊ႕လာလိုက္တာ...၊
မသိစိတ္ နဲ႕ သိစိတ္ဟာ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ထိေတြ႕
လက္ဆြဲနွဳတ္ဆက္ခြင့္ရၾကမလဲ။
အိပ့္မက္နဲ႕ စိတ္ကူး...
အရူးမူး ေၾကႊေနတာက
အာရံုထက္ စြဲထင္ေနတဲ့
မင္းေက်ာခုိင္းထားေသာ ညေနေစာင္း...။

မင္းလက္တဲ့ ခ်ယ္တဲ့ အလြမ္း
မင္းအနမ္းနဲ႕ ခင္းတဲ့ လမ္း...မွာ
ေျခရာျခင္း ထပ္တူက်ေအာင္
ေလွ်ာက္ခဲ့မိ...
ကဗ်ာတဲ့...
မသိမသာေလး တိုက္စားသြားၿပီး
စံပယ္ရုံေတြနားမွာ ပို႕ခ်ခဲ့
ငါ့နာမည္ထပ္ထားတဲ့
သဲေသာင္ျပင္ေလး တစ္ခု ထပ္ေပၚလာရုံ..။

လူေတြကေတာ့

ခံစားခ်က္ေတြကို အားေပးေနမယ္တဲ့....။ ။

မင္းဆီ တိုင္တည္ထားၿပီးသား

ပင္လယ္ဟာ...

ငါ့မ်က္လုံးအိမ္ထဲမွာ...ခရမ္းေရာင္လိွဳင္းေတြ ထဆဲ။ ။

မွဴးဒါရီ