“မိုးရြာၿပီဆို”

မိုးေလ က်ၿပီဆို
ဘယ္ကို လြမ္းမွန္းမသိ လြမ္း...။

အုတ္ေျခာက္က်ိဳး ဟိုျဖည့္ ဒီဖာ
နိမ့္ျမင့္ နွစ္ျဖာမ်ားစြာ နွင့္
အိမ္ေရွ႕လမ္းၾကားေလးကိုလား..။

ဖိနပ္မပါ ၀တ္စားမလုံလဲ
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား၊ မိုးစက္ေတြၾကားက
အရွက္အေၾကာက္မဲ့ ကေလးဘ၀ကိုလား..။

စကတ္စိမ္းကို မ၊ ထီးကို ပခုံးမွာညွပ္ၿပီး
က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ သနပ္ခါးပါးျပင္နွင့္
ဒူးဆစ္ေလာက္ ေရျပင္ကို ျဖတ္သန္း
ေက်ာင္းတက္ခဲ့တုန္းခ်ိန္ကိုလား...။

အမိုးအကာ မလုံ
ေရကို ဇလုံနွင့္ ခံ
မျပည့္စုံျခင္း ကို ၀မ္းနည္းရေကာင္းမွန္း
မသိခဲ့ေသးျခင္းကိုလား...။

ထီးက်ိဳး၊ ဖိနပ္ျပတ္
အသစ္၀ယ္ဖို႕ မတတ္နိုင္ေသးတဲ့ခ်ိန္
ထရံျပဴတင္း အျပင္ဘက္က
ေက်ာင္းသြားဖက္မ်ားကို ေငး
ဖ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေက်ာင္းေျပးခဲ့ခ်ိန္မ်ားကိုလား..။

ေလာကႀကီးမွာ...
ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာေၾကာင္း
တေစ့တေစာင္း မွ မသိေသးခင္
မိုးစက္ျပင္းကို အံတု
ထီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေအာက္
ရင္ခ်င္းပူးေအာင္ အတူတူရွိခဲ့ဖူးတဲ့
အရပ္ပုပု ေကာင္ေလးကိုလား...။

မိုးေလက်တိုင္း..
အေပ်ာ္ရယ္၊ အငိုရယ္
အခိ်ဳးက်စပ္ထားတဲ့
အညာေစာင္ေလးကို ျခံဳ...၊
မအိညက္တဲ့ ေမြ႕ယာပုံေပၚလွဲ
ကဗ်ာဆိုတာ စေရးတတ္တဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကာလမ်ားကိုလား..။

မွတ္မွတ္ရရ
ဘာကို လြမ္းလို႔ လြမ္းရမွန္း မသိပဲ
အတိတ္ကို ျပန္ေျခဆင္း...၊
ရင္တြင္းအနာေဟာင္းက ပြ၊
ဘ၀ ဆိုတာ ဒီလိုရွိခဲ့တယ္လို႔
အားေဘာင္ရင္းသန္သန္နဲ႕
သူငယ္ခ်င္းကို ရွင္းျပေနမိတတ္တာလည္း
မိုးရြာၿပီဆို...။ ။

မွဴးဒါရီ