Thursday, September 11, 2008

“အေရာင္ထပ္တင္ျခင္း”

“အေရာင္ထပ္တင္ျခင္း”


တစ္ခါတစ္ေလ မားမတ္တည္တန္႔ေနရက္
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ၀ပ္တြားခယ ေသးနုပ္ေနတတ္တာ
ယုံၾကည္ခ်က္ မဟုတ္ဘူး။


အနံ႔ေတြ ၾကားမွာ ငါ ေငြ႔ေငြ႔ေလး ေပ်ာ္၀င္
ဘယ္အေရာင္ျဖစ္ရင္...ေကာင္းမလဲ
နီ၊၀ါ၊ျပာ၊စိမ္း၊ခရမ္း...၊အနက္
ေသခ်ာတာေတာ့ ဘယ္အေရာင္ျဖစ္ျဖစ္
အျဖဴကို အေရာင္ဆိုးထားျခင္းပဲေလ.........။


မိုးခါးေသာက္သူေတြေနာက္ က်န္ရစ္မွာစိုးလို႔
အလ်င္အတိုင္း ၿငိမ္သက္စီးေမ်ာလိုက္ပါရင္း...
သံလြင္ခက္နဲ႔ ရည္မွန္းရာကမ္းကပ္ဖို႔ ေမ့ခဲ့ရသူေပါ့......ငါ ။


လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေလွ်ာက္...ေဆးမွင္ေၾကာင္ေဖာက္ထြင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံဆိပ္နဲ႔ နံနက္ခင္းေလးတစ္ခု....၊
အပူအပင္ကင္းကင္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္စု....၊
ငွက္ေတးသာလို႔...ပန္းေပါင္းစုံေ၀ျဖာမယ့္ ကမာၻ တျခမ္း...၊
အိပ္မက္ဟာ ဆန္းၾကယ္တင့္တယ္ လို႔တဲ့
ပရြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တာ၀န္မေက်တဲ့
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေယာင္ယမ္း ေတာင္ပံ ခတ္မိတယ္ဆုိေတာ့


ငါ ပါေရာေယာင္ ဟာသ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္......။


တစ္ခါတရံမွာ ေလးနက္တည္ၾကည္ေနၿပီး
တစ္ခါတစ္ေလမက ေဆာက္တည္ရာမရနိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ပ်က္ျခင္းေတြဟာ
ေလာကဓံတရား စင္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း
ဘယ္သူက ေနွာင္းမွ သိခ်င္မွာလဲ.....................။


ေတာင္တန္းလို ခုိင္ခံ့တဲ့ ေက်ာရိုးတစ္စုံနဲ႔
ေကာင္းကင္ကို ထမ္းထားနိုင္တဲ့ အခါက်မွ
အိမ္ျပန္ေရာက္လိုတဲ့ တိုင္တည္ျခင္းကို ငါ ရပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။


မဟာေျမႀကီးရဲ ႔ ျမည္ဟိ္န္းသံနဲ႔
ဇြဲ၊လုံံ႔လ၊၀ီရိယ ကို မာန္သြင္း ရင္ေကာ့ျပနုိင္မွ
သံသယမ်ားတဲ့ ဂြက်က် စိတ္ထားကို ငါ စြန္႔ပစ္ပါ့မယ္။


ေကာင္းကင္လို ျပာလြင္တဲ့ နွလုံးသားနဲ႔
ညာလက္ကခြန္အား၊ ဗယ္လက္က အ၀တ္အစားေတြေပးနိုင္မွ
ေဘာင္ဘင္ခတ္ တဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ကိုလည္း ငါ နားခ်ေတာ့မယ္.............။


ကဲဗ်ာ...ေနာင္ဘ၀ထိေတာ့ မေစာင့္ပါရေစနဲ႔
ဒီမွာ သုညတစ္လုံး....စမယ္။


မွဴးဒါရီ

1 comment:

Kaung Kin Ko said...

ဒီကဗ်ာလည္း ၾကိဳက္တယ္။