နာရီ ၂လုံး

ကြ်န္မမွာ နာရီ ၂လုံးရွိတယ္။

တလုံးက ေန႔တဒူ၀၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ရွိၿပီး
ေနာက္တလုံးက ပ်င္းရိ ပ်င္းတြဲ..။

ေနထြက္ရာမ်က္နွာ ေနၾကာလို တလုံးက မ်က္နွာ မူၿပီး
တလုံးက လေရာင္ေအာက္ ၾကာပမာ ၂၄နာရီ ရစ္မူးရီေ၀..။

တလုံးက လုပ္သင့္တာကို လက္တံမွန္ ျပတယ္
ေနာက္တလုံးက စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြနဲ႔ အီးေယာင္၀ါး..။

ည၁၁နာရီ
တလုံးက အိပ္ရာ၀င္
တလုံးက အိပ္ရာထ..

တလုံးက ေနာက္ခံအျဖဴ လက္တံအမည္း
တလုံးက ေနာက္ခံအမည္း လက္တံအမည္း..။

တလုံးကို ေခါင္းမွာဆင္
တလုံးကို ရင္မွာ တပ္ၿပီး
နာရီ၂လုံးနဲ႔ ကြ်န္မ ႀကိဳးတန္းစင္
တခ်ိန္တည္း လမ္း၂ခြ ယွဥ္ေလွ်ာက္တယ္..။

အမွန္တရားကို တလုံးက ဘုရားတ ကိုးကြယ္ၿပီး
ေနာက္တလုံးက ေလေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ မ်က္လုံးတဖက္ မွိတ္ျပ..။

တလုံးက အရိပ္အကဲသိၿပီး
တလုံးက လုပ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္..။

တလုံးကျဖစ္လိုရာကို ဆန္ၿပီး
တလုံးက ေရာက္တတ္ရာရာ စုန္ဖို႔ပဲ ၾကံတယ္..။

၅မိနစ္စာ အနာကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္နွဴးခြင့္ တလုံးမွာ ပါၿပီး
၅နွစ္စာ အရွဴပ္ကို တနာရီ နဲ႔ အၿပီးလုပ္ဖို႔ အျခားတလုံးက သံပတ္ေပး..

သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ တလုံးက မနက္လာနွိဳးတိုင္း
ေနာက္တလုံးက သက္ျပင္းတြင္တြင္ခ်၊ ကြ်န္မကို မရူးဖို႔ အေၾကာင္း ဆန္႔က်င္ျပေနၿမဲ..။

မွဴးဒါရီ

“နိုင့္ထက္စီးနင္း ေနာင္တ”

အက်ီ ၤ အသစ္နဲ႔ ခႏၶာအေဟာင္း
ေပေစာင္းေစာင္း ကဂ်ိဳးကေဂ်ာင္...

ျခံဳေစာင္နဲ႔ ေခါင္းအုံး ဆီက
မ်က္ရည္နံ႔ဟာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္..

လက္ကိုင္ရိုးက်ိဳး ေကာ္ဖီမက္ခြက္ထဲက
အ၀ါေရာင္ ယစ္ရည္ တ၀က္ နဲ႔
အိုးပ်က္ အိမ္ပ်က္ စာသားမ်ား..

အခန္း၀မွာ က်န္ရစ္တဲ့ အိပ္စက္ျခင္း
ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ ျဖစ္ေနဆဲ ပူေလာင္မွဳ

ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔
အိပ္မက့္ကို နင္းခ်သြားတဲ့
ပုတ္အဲ့ညစ္ေပေနတဲ့ ေျခရာ...မ်ား ျပကြက္

အတိတ္ကို အတိတ္ သာ ျဖစ္ေနေစဖို႔......................ပါ

ဇတ္က်ိဳးေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔အား
ပင့္ရြက္ထားတဲ့ ပခုံးတဖက္
ကုတ္ဖဲ့ ရန္ရွာ ခံခဲ့ရတဲ့ ည.............။

မွဴးဒါရီ

”ေခါင္းတြဲေလး...”

ရာသီဥတုက ဆိုး၀ါး လာေတာ့မယ္။ စေနေထာင့္မွာ လိေမၼာ္ေရာင္သန္းေနတဲ့ ေရာင္ျခည္လွိဳင္းေတြ ပိုမို ေတာက္ပလာၿပီ။ ဟိုနားဒီနား ဟိုတကြက္ဒီတကြက္ ၀ါဂြမ္းစေတြလို၊ သ႑ာန္မ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ အိမ္ဖြဲ႔ေနတဲ့ တိမ္ေတြကလည္း၊ အခါမလတ္ ျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီး ရွိေနေသးေၾကာင္းကို ေမ့သြားေအာင္ ႀကီးစိုးျပေနၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္......ဘယ္နွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ ခင္ဗ်ာ..
ေမးသာေမးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူ ႔မွ ျပန္မေျဖမွာကို သိၿပီးသားရယ္..။ ထြက္ခြာဖို႔ အခ်ိန္နီးလာၿပီဆိုတာကို အခ်ိန္မွန္ စည္းခ်က္ေတးသံေတြ ထုတ္လႊင့္ေလ့ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္တိုင္ကပ္နာရီႀကီးက၊ ဒီတခါ၊ မေအာ္ျမည္ပါဘူး။ ေမးသာေမးလိုက္ရတယ္... ထြက္ခြာဖို႔ အခ်ိန္နီးလာၿပီဆိုတာကို အလိုလို သိေနခဲ့...။

ကြ်န္ေတာ္...... မသြားလို႔ မရဘူးလား ခင္ဗ်ာ..
အသံေတြက ကြဲအက္နွင့္ တယ္။ အျဖစ္သေဘာမ်ိဳး...၊ ေနာက္ဆုံးသေဘာမ်ိဳး...နဲ႔ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကို ေမးလိုက္တာပါ။ တိုးတိတ္လြန္းလွတယ္...(ၿပီးေတာ့) ေမးခြန္းအဆုံးမွာ နွစ္သိမ့္တဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ သူေလးက ေၾကကြဲခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပမယ္ဦးမယ္ ဆိုတာလည္း သိေနတယ္။ လက္၀ဲ လက္ေမာင္းေပၚမွာ၊ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ရိုက္နွိပ္ထားခဲ့တဲ့ ေဖာင္းၾကြအကၡရာေလးတခု၊ က်ေနာ္ အသာေစာင္းငဲ့လုိက္ၿပီး.......၊ ေလေပြေတြ သယ္ယူသြား ခံရတဲ့ ျမက္ပင္ေလးလို၊ ေလၿငိမ္မယ့္တေန႔အထိ ဆက္လက္ ေမ်ာလြင့္ခဲ့...။

ေလညွင္းေလး ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္နေဘးက ထင္ရွဴးပင္နိမ့္တို႔ ရဲ ႔ သစ္ရြက္ခ်င္းရိုက္ခတ္သံေတြ တရွဲရွဲ ျမည္သြားခဲ့တယ္။ မုန္တိုင္းအလာကို ေမွ်ာ္ေၾကာက္ၿပီး၊ သစ္ရြက္ေတြေနာက္မွာ (ေစာနကအထိ) ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ငွက္ငယ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာလည္း.... သူတို႔ ရဲ ႔အေတာင္ပံေတြကို ရုတ္ရုတ္ ခတ္လို႔... ၊ မ်က္စိပ်က္မ်က္နွာပ်က္ ပ်ံသန္းသြားလိုက္တာ၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွဳပ္နိုးလုိက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အိပ္စက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ဆားပြင့္ေလးကို တြန္းတုိက္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီခ်ိန္မွာပဲ ပင္လယ္အတုေလးက မီး၀ါေလး ပြင့္လာခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ ႔.........။

ကြ်န္ေတာ္.......သစ္ပင္တပင္ပါ ခင္ဗ်ာ...
သစ္ပင္ေတြရဲ႕ ရယ္သံေတြ မိုးယံထိ ပဲ့ထင္သြားခဲ့တယ္။ ရယ္ၾကပါဗ်ာ..။စိတ္ကြက္စရာ အေကာင္းဆုံး ဟာသပ်က္လုံး ေလး ျဖစ္မွန္း က်ေနာ္လည္း သိပါတယ္။ တကယ့္တကယ္မွာ အဲ့ဒီ ပ်က္လုံးေလးဟာ က်ေနာ္ အလိုအပ္ဆုံး ဆုေတာင္းလည္း ျဖစ္ေသးတယ္ေလ။ သူေလးရဲ ႕အပါးကေန မထြက္ခြာရေအာင္၊ ကုတ္တြယ္ထားခ်င္ေပမယ့္... ေလျဖည့္ထားတဲ့ ဘူေဘာင္းအရုပ္လို၊ က်ေနာ္ဟာ ေလေသြးရာ လြင့္လြင့္လူးေနခဲ့တာ...။

ကြ်န္ေတာ္.......ထာ၀ရ ေၾကကြဲေဆြးျမည့္ ေနေတာ့မွာ...
ဒါ က်ေနာ့္ရင္ေခါင္းထဲက လွ်ံက်လာတဲ့ စည္သံပါ။ နွဳတ္ခမ္းဖ်ား နဲ႔ ေျပာတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔........ျပန္ၿမိဳ ခ်လိုက္မိတယ္။ လွိဳက္ကနဲ နင့္သြားတဲ့ နွလုံးသားဟာ မသိမသာေလး ထပ္မံ ျပတ္ေရြ႕လို႔....။
က်ေနာ္လို ေကာင္ေတြေပါ့.. ငိုခ်မိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္လုံးအိမ္ေရွ ႔မွာတင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ မွလား..။ က်ေနာ္ သြားရမယ့္ ခရီးကို က်ေနာ္မေမြးဖြားခင္ကတည္းက သတ္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေျခကုတ္ရထားတဲ့ အထီးက်န္ လမ္းက်ဥ္းေပၚကေန ေသြဖယ္ဖို႔..........သံလိုက္တုံးေလးနဲ႔ တူတဲ့ အခ်စ္ကို အျမဲ ေတာင့္တ ခဲ့ရဖူးပါရဲ ႔။
ကံၾကမၼာငင္လြန္းေတာ့လည္းး.......... ဆုံေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ၿပီးးမွ..၊ သူေလးက က်ေနာ့္ ဘ၀စာ၊ ပင္လယ္တုေလး..၊ခရီးတေထာက္သာ ရပ္နား ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ရၿပီး၊ ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်ိတ္ဆြဲသိမ္းဆည္းထားခြင့္မရတဲ့ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားေလး...၊ေျခတလုံးအိမ္တိုင္သမားတေယာက္အတြက္၊ ေနာက္တေခါက္ ျပန္မေရာက္နိုင္ေတာ့တဲ့.........တံတားျပတ္ေလးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ရဲ႕ ဟိုဖက္ကမ္း...ျဖစ္ေနတယ္။

အေမွာင္လာခဲ့ၿပီ။ မဖြင့္ခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးေတြကို လင္းလက္ခြင့္ေပးရတယ္။ လူသံေတြက ဟိုတစဒီတစနဲ႔.... ဆူညံပြက္ေလာရုိက္လာတယ္။ထြက္ခြာရန္ အခ်ိန္နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သံေခ်ာင္းေခါက္သံကလည္း ပိုမို ျပင္းထန္လာတယ္။ မိုးဖြဲဖြဲေလး လည္း ရြာလာတယ္။ နွဳတ္ဆက္ခါနီး.......က်ေနာ္ မျမင္ခ်င္ပဲ ျမင္ေနရတဲ့ လူသတၱ၀ါ ေတြရဲ ႔မ်က္လုံးေတြဟာ ေအးစက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ေႏြးေထြးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဟန္မေဆာင္နိုင္လုိ႔ မ်က္နွာလႊဲထားၾကတာလည္း ရွိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့.......(ျဖစ္နိုင္ရင္ )မသြားပါနဲ႔လို႔....ဆြဲယူေပြ႔ဖက္ထားခ်င္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးပဲ၊ သူေလးကို ေပးခ်င္ပါတယ္။က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံးက ေသြးေတြကို ဆူပြက္နိုင္ေစၿပီး၊ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေတြ႔ရဖို႔ မေသခ်ာတဲ့ ေက်ာက္ယမင္းရုပ္ေလးေရွ႕မွာ၊ ၃ႀကိမ္၃ခါ... ဒူးေထာက္ ခဲ့ဖူးတာေလးကိုပဲ အမွန္တရနဲ႔.............က်ေနာ့္ ညည္းတြားသံဖြဖြဟာ၊ သူ႔နာမေတာ္ တခုတည္းနဲ႔ ၿပီးျပည္စုံခဲ့ပါရဲ ႔..။

...........မီးစိမ္းေလး လင္းၿပီ။
...................................................။

ကြ်န္ေတာ္....တလမ္းေမာင္း မီးရထားေလး မျဖစ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ..
ကြ်န္ေတာ္....ဟာ ေမာင္းနွင္ထြက္ခြာ သြားေတာ့မယ့္ သူလည္း ျဖစ္သလို
ကြ်န္ေတာ္....ကသာ က်န္ရစ္ ေန ခဲ့ ရ သူလည္း ျဖစ္မယ္ဆိုရင္....
ဘ၀ဆက္တိုင္းမွာ မီးရထားေခါင္းတြဲေလး က်ေနာ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ..။ ။

မွဴးဒါရီ ခံစားတင္ျပသည္။

“ကိစၥ မရွိပါဘူး”

ေျမဆီနဲ႔ မ်ိဳးေစ့
သဟာဇာတ မျဖစ္လို႔
ေပါင္းသင္ ျဖတ္ခုတ္ ခံ လိုက္ရတာပါ။

အၾကင္နာ နဲ႔
အက်င့္စရိုက္...
လိုက္ေရာ ညီေထြ မရွိလို႔
အနာဂတ္ေတြ ေဆးသြင္း အသတ္ခံ လုိက္ ရတာပါ။

နားလည္နိုင္စြမ္း နဲ႔ စိတ္ဓာတ္
ေရစက္ မဆုံ လို႔..........
အိပ္မက္ေတြ လမ္းေဘး၊ခ်နင္း ခံ လိုက္ ရတာပါ။

အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ရာဇ၀င္
သမိုင္းမတြင္ေလာက္လို႔........
ေလွကားသုံးထစ္ ေနာက္ျပန္ ဆင္းေပးလိုက္ရတာပါ။

ကိစၥ မရွိပါဘူး... ခဲြခြာျခင္း...။

မွဴးဒါရီ

၀င္ကစြပ္

ပြင့္အန္မက်နိုင္တဲ့ သိပ္သည္းမွဳ
အစိုင္အခဲတခု ျဖစ္ေနတာလည္း...
လက္ညိဳးကို ေကြး ဆုပ္ ထား
ဘယ္သူက စင္းလုံးေခ်ာ လို႔လဲ...........................။

သမာသမတ္က် ေၾကာင္း
ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ျပရတဲ့ ေခတ္...
အေျခအျမစ္မရွိတာေတြ
အေရာင္းတြင္က်ယ္ ေနတဲ့ ေခတ္...
မဟုတ္မမွန္တရား ေတြ
ယင္တေလာင္းေလာင္း ပုတ္ေဟာင္ေနတဲ့ ေခတ္...
အျဖစ္ထက္ အပ်က္ ပို ေနတဲ့ ေခတ္မွာ
မိုးခါးေသာက္တဲ့ အက်င့္ေလာက္ေတာ့ စကားထဲ ထည့္ မေျပာေၾကး တဲ့လား
ေခတ္နဲ႔အမွီ.. ငါလည္း
နားေယာင္ တတ္ခ်င္တာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းးး...
ဒါေၾကာင့္ ေလထု သယ္လာတဲ့ အတင္းအဖ်ဥ္းေတြအတြက္
နား ဂြမ္းဆို႔ ထား လိုက္ တာ...
မြန္ျမတ္ လြန္းလွ လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ရယ္

တိုက္စားမွဳ လမ္းစဥ္တေလ်ာက္မွာ
ရင့္က်က္ျခင္း နဲ႔ အရိုးခံ စိတ္
ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက် ပြန္းပဲ့ ၾကလည္း...

လွ်ာဖ်ားေလးကို လိပ္သိမ္းထား၊
ရန္သူ ကို မဖိတ္ေခၚ အား ပါ ဘူး ကြယ္
ငါ့အခြံနဲ႔ ငါခႏၶာ...ကြက္တိ က်ေနတာရင္ ၿပီးေရာပဲ
..................။

မွဴးဒါရီ

“အာရုဏ္ဦး အိပ့္မက္ဆိုး”

စိတ္အိမ္ထဲက
စိတ္အိုက္စရာေတြ အျပင္
ေ၀းသထက္ အေ၀းဆုံး အရပ္က
ေရာ္ရြက္၀ါေတြ ခင္းထားတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ လမ္းေလးလဲ
ရွိမယ္..
ရွိလည္း ရွိခဲ့တယ္..

(တဆိတ္...................................။)

ထိုင္ေနက် ေလွကားထစ္မ်ား၊
ဟယ္လို ထူးေနက် ၀ရံတာ နား
တေခါက္တခါ ရပ္တန္႔၊
အေဆာင္အျပင္ဖက္ ကို
ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မင္း လွမ္းၾကည့္ ျဖစ္ေသးလား?

(ဟုတ္မွာပါ....................................................။)

ေႏြ ေရာက္ ျပန္လို႔.....နွင္းဟာ အရည္ေပ်ာ္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာင္
စမ္းေခ်ာင္းေလး လို တိုးထြက္
စီးဆင္းၿမဲ စီးဆင္း ေန မယ့္
ေမွ်ာင္လင့္ျခင္း အေငြ႕အသက္ လက္က်န္ေတြေတာ့ ရွိဦးမလားလို႔..။

အေတြးနဲ႔ ေရးျခစ္ၿပီး
အနက္ရွိဴင္းဆုံးမွာမွ မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ
နွိဳင္းယွဥ္စရာ စကားလုံးေတြ ေပ်ာက္ရွ ေကာင္းေနတုန္းပဲ..

ကိုယ့္ေဖာင္ ကိုယ္ဖ်က္ခဲ့တဲ့
ေနာင္ရိုးတိုက္ပြဲ ဆန္ဆန္ နွလုံးသား ရယ္ေၾကာင့္

ထြက္ေပါက္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ရာကို
အစီအစဥ္တက် လြဲေခ်ာ္ေနရတာလည္း
လိုရာပဲ ဆြဲေတြးၿပီး

(စိတ္ခ်..............)

ကိုယ္ ေပ်ာ္မွာပါ..။

မွဴးဒါရီ