လက္ေနာက္ပစ္ထားတဲ့
ေကာင္ေလးကို ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အနီေရာင္ စာအိတ္ေလး
ပစ္ေပးသြားတဲ့ ေကာင္ေလးကို အံဩခဲ့ဖူးတယ္။
ေက်ာင္းစားပြဲေလးေပၚက အပတ္စဥ္တင္ထားတတ္တဲ့
အနီေရာင္ နွင္းဆီတစည္းကို လႊတ္ပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
လမ္းေတြ႕ရင္ ေရွာင္သြားတတ္တဲ့
ကတုန္ကရင္ ေကာင္ေလးကို သတိထားမိလာတယ္။
စာသင္ခ်ိန္ အတန္းေထာင့္ကေန
ေငးေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကို မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ဖူးတယ္။
ခဏခဏ ၾကားခဲ့ရတဲ့
လမ္းထိပ္ အုတ္ခုံဆီက မေတာက္တေခါက္ ဂစ္တာတီးသံကို
အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတယ္။
ညေန ၅နာရီထိုးတုိင္း
အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးကိုလည္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေက်ာင္းအျပန္...လိုက္လာတတ္တဲ့
ေကာင္ေလးကို ႏွင္ထုတ္ဖို႕လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။
အျဖဴနဲ႕ အစိမ္း၀တ္တုန္းက...
နွလုံးသားကို အိမ္မွာအျမဲထားရစ္ခဲ့ရတယ္။
“အခ်စ္” ဆိုတာဘာလဲလို႕
အေမးခံရၿပီး ေၾကာင္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးမ်က္နွာကို...
အခု ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာတယ္။
မွတပါးအျခားမရွိပါတဲ့
နာက်င္သြားတဲ့ ပါးျပင္ေလးကိုပြတ္သပ္
နွဳတ္ဆက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို...
ေနာက္၁၀နွစ္ေလာက္ၾကာမွ
အမွတ္ရေနတယ္ဆုိရင္...တရားပါသလား။
မွဴးဒါရီ
2 comments:
မတရားဘူး မတရားဘူး
ေနာက္ဆံုးအခ်စ္ကို ပိုခ်စ္ေပးလိုက္ပါကြာ
;)
အမ ဟုတ္တယ္ အမဟန္နီေျပာသလိုပဲ အဲလိုလုပ္လိုက္တာ အေကဆံုးပဲဗ်...:)
Post a Comment